Het is opmerkelijk hoe vlug de tijd vliegt. Jaren ben je aan het bedenken, plannen, ... en je denkt alle tijd te hebben. En dan wordt alles concreter en concreter. En teglijk de tijd korter en korter. En er moet nog zoveel gedaan worden. We weten nu wel langs waar we zullen rijden, maar waar we zullen slapen moet ook nog opgelost worden. Dat betekent nogmaals de hele route overlopen en kijken of het een chambre d'hôte wordt of een refugio, of neem ik een tent mee? We zijn er nog niet uit. Ook het totale traject dient nog begroot te worden. Hoeveel neem ik mee? Zal ik genoeg plaatsen vinden om te tanken. De trajecten in Frankrijk, dat zal wel lukken. Hele stukken deden we trouwens de laatste jaren al. Een stille voorbereiding. Dan komt zeker ook nog de vraag: langs waar keren we terug? Zal in ieder geval in grotere trajecten moeten gebeuren. In een dag of vijf zouden we thuis moeten staan. Ook moeten nog een aantal boeken naast de route gelegd worden. Boeken, die ik de laatste jaren in voorbreiding las of links of rechts kreeg. Zaken die ik aanduidde, die ik zo graag wilde doen. Staan ze erop? Ben ik niks vergeten? Vragen, vragen, vragen.... Je vraagt je af waaraan je beginnen zal. Maar hopen en vertrouwen dat het allemaal wel zal lukken... Op pad gaan, want wie nooit vertrekt komt nooit aan en dan blijft het een 'leuke' droom. Nu de basiroute af is en ik naar de route kijk, schiet de titel van het boek van Cees Nooteboom me te binnen: 'De omweg naar Santiago'. Het lijkt inderdaad één grote omweg: van de ene route naar de andere, kronkelend door Frankrijk om dan uiteindelijk samen te smelten en de vele wegen naar Santiago te vervoegen in Spanje. Het land waar zoveel nieuw zal zijn voor mij. Van het gekende, naar het ongekende... op tocht, slingerend door de velden, zoals de wegen. De foto hieronder werd dit jaar genomen op het stuk weg tussen Saint-Jean-Pied de Port en Roncevalles. Ik hoop er binnen 5 maanden weer te staan.
