Staf en Co ...

Geachte,

Heb heden je blog gevonden en geboeid gelezen.

We denken eraan met enkele vrienden, volgend jaar naar aanleiding van onze 60ste verjaardag deze tocht te ondernemen. Niet zomaar een motorritje, nee voor ons heeft het een diepere betekenis.

Ik zie dat u de trip in april gedaan heeft, is dat te doen? Bevries je dan niet in de Pyreneeën?

We zijn van plan om een 300 km per dag te doen, dat moet waarschijnlijk toch te doen zijn niet?

Ik weet niet of u de trip naar Compostella gevolgd heeft in het programma Man bijt Hond. Nu kan je zoiets natuurlijk niet doen, daarvoor hebben we de journalistieke kwaliteiten niet maar we zouden toch liefst in die richting gaan.

Zo weinig mogelijk autoroutes en tja slapen ...daar zijn we nog niet uit, ofwel alles op voorhand vastleggen (chambres d'Hotes of zo).

Wij zouden het zeer appreciëren mocht u uw ervaringen met ons willen delen .

Alvast bedankt

Groeten

Staf en Compagnie

 

Zo'n mail is ondertussen de eerste niet. Waarom dan aan deze speciale aandacht besteden? Misschien omdat het samen met de laatste aflevering van Haubens tocht in 'Man bijt Hond' deze week de herinneringen aan de Weg weerd deed opflakkeren. Waar begin je aan als je zo'n mail wil beantwoorden? Ik weet het niet, want de antwoorden staan allemaal wel ergens op de blog.

Met de mensen uit te nodigen op de foto-namiddag: zeker. Want dit is echt tof: blijkbaar willen Staf en Co ongeveer hetzelfde doen wat ik gedaan heb. Tochten van een 300 kilometer per dag. De Route zoveel mogelijk aanhouden. Rechts op de blog staan ze de verschillende dagroutes, maar ik heb ze ook als bestand om over te plaatsen op een Garmin-toestel. Belangrijk Staf zal nu zijn, van stilletjes aan te beginnen plannen. Een jaar geleden was dit ook ongeveer mijn startmoment waarop er 'no point of return' was. Het oegnblik waraop de beslissing viel, het is volgend jaar de paasvakantie en niet anders. Dat er dan nog wel enkele maanden overgegaan zijn, vooraleer ik de ernst van de beslissing besefte en me heb mogen haasten om alles klaar te krijgen, dat is een ander paar mouwen.

Bevries je niet. Man, 's morgens wel. Ik dacht er laatst nog aan als ik op de motor zat en tegen Birgit zei, het is wel fris. Het was verdorie 15 graden en ik had het fris. In Frankrijk (Auvergne) en in Spanje vertrok ik 's morgens met 9 graden en ik kan je verzekeren dat dit koud aanvoelt. De tweede dag in Spanje 's morgens, 2 graden en verkleumd. Maar je overleeft dat, want in de namiddag was het 22 tot 23 graden en dan word je langzaam gaargekookt in je motorkledij. Boven op de Cebreiro: bitterkoud en smelten in het naar benedenrijden. Maar dat ging. De regendag daarentegen vond ik veel erger, dan kou en warmte.

Slapen zou ik op voorhand vastleggen: je wil je motor kunnen stallen,... in alle veiligheid. Alhoewel, ik heb eigenlijk nooit ondervonden dat er gevaar voor diefstal zou zijn. Op het laatst word je zelfs wat slordig en laat je je helm over de spiegel hangen, sluit je niet af met een keten, ....

Maar neem tijd genoeg. Dat is het enigste dat ik misschien wat te weinig had. Plaats af en toe ene rustdag: er is zoveel te zien, te beleven, te ruiken,.... Tijd nemen om je te verwonderen. Tijd nemen om je dromen te realiseren.

Hopelijk zien we mekaar eens. Want hoe meer ik hier schrijf, hoe meer ik weet dat een verhaal de draagwijdte van de tocht nooit kan vatten. Hoe meer ik met woorden goochel , hoe meer ik besef dat het beelden zijn die ik zou moeten kunnen overdragen. We spreken wel eens af!

 

Aangekomen in Santiago....

niet ik, dat is ondertussen al enkele weken geleden, maar de man in 'Man bijt Hond'. Het was deze week op televisie en het deed toch wel wat. Heel wat herinneringen, maar ook gemiste kansen vond ik. Als je ziet wat in de reportage maar getoond werd en wat had kunnen getoond worden, dan zie je duidelijk dat het hier om een tocht ging gespreid over verschillende maanden en heen en weer vliegen tussen thuis en de Camino. Over de laatste kilometers was zoveel meer te tonen. Dat Filipe II een stuk van de Camino deed was blijkbaar van grotere nieuwswaarde dan de laatste kilometers van pelgrims. Ook het beeld van de pelgrim boven op de berg werd niet getoond, maar misschien konden zij, net als ik enkele weken terug, er niet bij, wegens werken.
En ondertussen kruipen we naar de 7000 bezoekers van de website. Want dit staat niet stil - ook het erop aangesproken worden. Maar daar komen we morgen nog eens op terug, met de reactie op een mail. Het waren twee zaken (de mail en de TV-uitzending) die de herinnering(en) weer warm maakten.
El tiempo vuela tan rápido!

De kogel is door de kerk....

Uiteindelijk is de datum gevallen voor de foto-avond. Het wordt dus ook geen avond en ook niet meer voor de vakantie. Maar dat wisten sommigen onder jullie al! Wanneer en waar dus?
De foto-namiddag gaat door op zondag 18 september om 15 uur in de Koepel. Kwestie dat iedereen het op tijd in zijn of haar agenda te schrijven. Nu rest natuurlijk nog het werk van het organiseren en bewerken van de foto's. Een werkje dat ik in het lang week-end van 1 juni plan.
We kijken er al naar uit.

Souci de l'avenir

Na een druk weekend toch even wat tijd gezocht om wat op de blog te zetten. Eergisteren opendag op school en gisteren was dan weer zo'n typische dag. Wat oorspronkelijk een aperitiefbezoekje zou worden, werd een uiteindelijk een uitgebreide dag met vrienden aan tafel. En met een twaalftal flessen naast me waar het etiket afgeweekt moet, kunnen we terugkijken op een druk weekend.
Opendag vrijdagavond en zaterdag op school en gisteren even leuk koken voor vrienden vanuit de nieuwe kookboek van Claudia. Best leuk en interessant. En ook voor het eerst gekookt op de nieuwe Tepanyaki. Anders was er vorige week weinig nieuws te melden. Toch blijft de saga voortduren en mocht ik donderdag in het Ellipsgebouw in Brussel horen: ben je niet op het nieuws geweest? Jawel ... De status van BWV (Bekende West-Vlaming) went wel.

Volgende week lanceren we zeker de datum voor de foto-avond, want men blijft maar vragen en wil het zeker op tijd inboeken, en op het einde van de volgende week komt er nieuws over iets helemaal nieuws. Ook al nieuwsgierig? Ik ook.

Misschien is deze blog vandaag wat kort, maar het kan niet alle weken hét van hét zijn. Zeg maar dat we aan het plannen zijn! Wat komt zal leuk genoeg zijn.

Na Santiago, nu ook Loretto

Het lijkt wel alsof ik ze allemaal aan het doen ben, de grote bedevaartsoorden. Na Lourdes en Santiago was ik vandaag ook in Loretto. Een trip door de streek van Ancona met de directeur van de school uit Falconara waarmee we uitwisselen, zijn vrouw en Pol een Schot, die via een job in Frankijk een Italiaanse vrouw heeft leren kennen en nu Engelse les geeft in de school waarmee we uitwisselen. En de eerste halte vandaag was Loretto. Indrukwekkend, maar niet zoals Burgos, eerder zoals Leon. Stampensvolle kerk (met eenzelfde verschijnsel van de Notre Dame in Parijs: binnen en buiten lopen, Italiaans kwebbelen ondertussen, ... maar we hebben dat dus al eens meegemaakt en we schrikken dus niet meer).

Prachtig deurportaal met bronzen deuren waarop de geschiedenis van Loretto (het huis van Maria dat door engelen uit Palestina werd opgenomen en neergezet in le bella Italia - de believers van het Merovingerscomplot-katharen-tempeliers-Dan Brown kunnen hieraan hun hart weer ophalen).
In de kerk een soort doos van marmer met daarin de zwarte madonna van Loretto. Deed een beetje aan Mekka en haar Ka'aba denken, want je moet ook nogal ronddraaien rond de doos vooraleer je binnen mag. Mooi. Ik moest tijdens de tocht rondom ongewild ook weerdenken aan de Cruce de Ferro waar we de Piedra de Esperanza achterlieten en de elektrische kaarsjes die we lieten branden voor de vele intenties die meegingen naar Santiago de Compostela. En toen ik diezelfde 'kaarsjesbak' zag staan bij het buitengaan, kon ik het niet laten. Ik dacht: dit maakt de cirkel rond. Wetende dat sommigen de komende weken, maanden echt moeilijke tijden gaan meemaken, besloot ik maar om nogmaals voor dezelfde intenties enkele kaarsjes te laten branden. Dit kan oneerbiedig klinken, maar dit is niet zo bedoeld, maar hier branden meer kaarsjes voor minder geld.

Daarna via Macerati naar Torentino. Prachtige streek. In Torentino werd er vandaag de slag tussen de schoonbroer van Napoleon (Mauro) en het Oostenrijkse leger herdacht. In de voormiddag zagen we nog de parade. En ook een prachtige Sint-Niklaaskerk. Dan op weg naar het beste restaurant, waar ook een tiental plechtige communiefeesten plaatsvonden.

Het uitzicht van het vrestaurant was het beste wat er van was. De rest, ja jongens, een brasserie bij ons doet beter en het zal nochtans niet goedkoop geweest zijn. De bediening, daar ga ik maar helemaal over zwijgen, maar ze liepen kauwgommend rond en stonden hun nagels te vijlen langs de kant! En dan het eten. De foto hierboven is het voorgerecht! Zegt genoeg niet? Massa's pasta. Op de voorgrond pasta al dente (Sabine zou zeggen niet gekookt) met tomaten (wel goed van smaak) en champignons. Daarnaast een lasagna met 10 blaadjes pasta en ik denk geen 20 gram vlees/saus tussen. Gevolg: eens je dat binnenhebt vormt er zich een klomp beton in de maag. Daarna gekookt vlees met de slapste frieten allertijden. Had die garcon nog het lef van te zeggen: beter dan in België. Ja man, zelfs die van de Quick zijn beter (en die staan onderaan mijn top 100). En dan (en ik heb er geen foto van durven nemen) een bruine drol op het bord. Niet om te lachen, werkelijk een chocolademousse opgespoten in cirkels, met een puntje recht in het midden. Toch even op de tanden moeten bijten. Dat ding was echt dodelijk! Want onder die chocolademouse zat pollenta om het geheel 3D te geven. En dit alles overgoten met een zoete spumanti. Maar die was wel fris en het was nodig ook. En dan een specialiteit van de streek: koffie met (een soort) ricard in. Niet proberen, laat de koffie maar zo. Ook al ben ik Ricard-fan, dit was toch nauwelijks combineerbaar.
Daarna dus naar de oorlog.

Met een man of honderd en een paard of 10 speelden ze dus de oorlog tussen de Fransen en Oostenrijkers na. Op de foto zie je het Oostenrijkse leger (ze winnen dus). Beide legers mooi in de schaduw, wij in 32° in de blakende zon. En op de achtergrond de Italiaanse Jan Wauters die ongeveer iedere minuut van de strijd (die twee dagen duurde) vertelt. En af en toe spelen ze dan ook iets na. Gelukkig dat ik nog wat Italiaans versta, of het waren de twee meest vervelende uren allertijden. En daarna naar het hotelletje dus, waar ik nu vlijtig de blog aanvul. Binnen een half uurtje komen ze me weer ophalen, want dan is het barbecue met onze en hun leerlingen. Avanti tutti!

buona Festa della Mamma

Dit geeft weer iets. Op een luchthaven nu even de blog aan het bijwerken.

Woensdagavond was er afscheidsreceptie van de Zuid-Afrikanen. Ja, we zitten volledig in de uitwisselingsperiode op school. Dat is ook de reden waarom ik op weg ben naar Ancona. Een beetje slecht voorbereid, want ik heb echt weinig tijd gehad om een website of een boek open te slaan. Laat maar op ons afkomen zou ik zeggen. Maar daar gaat het niet over. Beetje bij beetje 'openbaren' de lezers van de blog zich. Kan een raar woord zijn, maar het geeft wel het gevoel weer. Plotseling op een receptie staan en dan gaat het plots over Santiago. Ouders die het ook ooit zouden willen doen. Te voet en de tijd ervoor nemen. Moet je dus doen. Maak de tijd en ga de weg! Wel fijn dat mensen door de blog hun droom weer voelen kietelen. Een dag later. Aan het secretariaat van de school, de voorzitter van het schoolbestuur van de Basisscholen. 'Het wordt tijd dat ik het waar maak, ik had het mezelf voorgenomen' (ook hij is zwaar ziek geweest). 'Volgend jaar misschien, met de fiets....' Ik kan maar één ding blijven herhalen, de titel van de blog: 'Ten perdu jhamais se rocobro'. Stel niet uit mensen, verloren tijd kan je niet meer inhalen!
Toch ook nog even terugkomen op het feest van Marc. Het was echt tof te kunnen koken voor een vriend en zijn genodigden. De reacties hebben me ook aan het denken gezet, maar daarover komt er zeker meer in de komende weken. Het zal echt een verrassing zijn.
Ondertussen is het reeds lang middernacht gepasseerd. Aandachtige lezers zullen al wel gezien hebben dat de uren van de blog niet kloppen. Blijkbaar logt dit spul in op een bruikbare server, ergens in de wereld en gebruikt die de uren van daar. Ondertussen is het ruim 2 uur 's nachts gepasseerd. Met een uitbundige kok, eten geproefd, ondanks het feit dat de keuken gesloten was. Grandioos. Ook voor bijne geen geld: 29 euro uiteindelijk. En we hebben alles geproefd: een uistekende vers gemaakte tagliatelli, een kreeft, godenwijn gedronken, .... veel geleerd van een gepassioneerd man. En hier zitten we dan met de mini-tablet in de hand te schrijven. Het doet herinneringen opborrelen van weken geleden. Het schrijven is een must, het delen de drive. We zijn in Ancona en ik besef dat het van voor ons huwelijk is, dat ik nog in italië was. Maar het Italiaans komt terug, met grote bossen haar op, maar het komt. Uitwisselingen doen we om te leren. En we leren! Aan de ene kant spijtig dat ik na tien jaar niet naar Polen ga, maar aan de andere kant gelukkig dat ik nu in Ancona ben. Ze willen niks zeggen, maar het programma voor morgen schijnt speciaal te zijn. Ik kijk er al naar uit. Una buona festa della mama, Sabine.

Wat hebben we geleerd vandaag ...

Maar niet alleen vandaag, voornamelijk ook in de voorbije periode? Met wat voor een 'verse' wijsheid komt een mens thuis na de pelgrimstocht naar Santiago? Ook dat is zo één van de FAQ's die je voortdurend weer te horen krijgt. Want mensen zoeken en peilen naar 'waarom' je dit doet. Op reis gaan ja, maar op plegrimstocht naar Santiago, dan moet je toch wel een 'komiek geval' zijn. Méér nog, ik denk dat sommigen ook die vraag stellen om te weten of het iets voor hen zou zijn. En dat maakt het nu juist zo moeilijk. Van al de mensen die ik tegenkwam, had bijna iedereen een andere reden om op weg te gaan. Dat betekent dus ook dat je automatisch wel andere dingen zal 'oppikken' of 'meenemen' van de tocht. Ook al is pelgrimeren universeel, de verrijking van de pelgrim is dat niet. Ervaringen, situaties kleuren zich al naargelang de situatie waarin ieder zich bevindt.
En je hebt natuurlijk mensen die rondstappen met 'bergen' geschiedenis met zich mee of traumatische ervaringen, althans dat lees je dan wel in boeken. Maar voor zover ik in die periode mensen tegenkwam, was dat niet het geval. Veeleer de sportieve uitdaging, of omdat ze nu eenmaal fervente stappers zijn. Je kan het een beetje vergelijken met de droom die bij menig wielertoerist leeft om ooit de Mont Ventoux op te rijden. Het lijkt het ultieme Walhalla voor de stappers te zijn.
Maar wat mij bijblijft is vooral de vriendschap. En dit wel op verschillende niveau's. Laten we maar beginnen met hetgene mij het eerste opviel en dat was de vriendschap onder de motorrijders. Tekentje met de hand, vlug bereid tot suggesties of hulp. Fijn om weten, ook al zie je die mensen nooit meer in je leven. Maar het rijden met een motor schept een zekere band (alhoewel sommigen daar ook een onderscheid in maken, van wat ze nu juist als motor willen bekijken en aanvaarden). Een tweede is de vriendschap en het contact met de pelgrims. Het feit van 'op tocht' te zijn, schept banden en maakt een eerste contact heel gemakkelijk. En ook hier viel op dat fietsers en mezelf als motorrijder, soms gemakkelijker contact hadden dan met de stappers. Ten dele omdat je de stappers rap achter je laat, ten delen uit een elitair gevoel bij sommige stappers. Ezels en paarden ben ik jammer genoeg niet tegengekomen, al was de droom van Chris in Elne om het ooit eens te paard te kunnen doen, wel aanlokkelijk. En de derde grote band is die met het thuisfront. Met de mensen die je kent én met de mensen die je niet kent. Het eerste is misschien een opendeur intrappen, maar een berichtje, een reactie op de blog of via sms was leuk en maakte dat je het gevoel had dat je ook niet zomaar, alléén op weg was. Terwijl ik nu denk aan het feestje van Marc gisteren, besef ik dat ook heel veel gesprekken op de baan, tijdens het iets eten of drinken was. Waarschijnlijk zijn wij wel echte Bourgondiërs, die als ze samenzijn willen eten, of als ze eten ook echt willen samenzijn. En tot slot de band met de mensen die je niet kent, of niet weet dat je ze kent. Dat fenomeen heeft me wel het meest geboeid en blijft me ook het meest boeien. Hoe mensen, die je niet kent, die je nauwelijks kan voorstellen, dagelijks met je meegaan en mee op tocht gaan. Intrigerend.

Een visa-staat verder....

Het Santiago-verhaal ljkt toch veel mensen te boeien of te prikkelen. Het blijft toch (vooral voor mij, maar ik den dat dit eerder perceptie is, dan werkelijkheid) een hot item. Ook in het parochieblad van deze week staat een verhaal over een voettocht naar Santiago door Marc Vandevoorde en zijn vrouw. Wie ooit in Sint-Leo-college gezeten heeft, zal de man onder een lichtjes andere naam kennen: de rosten.... Zij deden de tocht met NEOS, een organisatie voor senioren die de dagtochten in korte of lange versie aanbiedt en ondersteunt met een bus. Je ziet er zijn vele camino's mogelijk.

Ik wil hier toch een aantal fragmenten uit de tekst even plaatsen. 'We werden er ook aan herinnerd dat het hier niet zomaar een wandeltocht was. Naast de fysieke inspanning die de tocht zou eisen, zou ook het religieuze aspect belangrijk zijn. (...) De tocht krijgt ook een culturele dimensie: aandacht voor het historisch erfgoed langs 'de camino'. We zullen zeker ook onder de indruk komen van de gevarieerde landschappen. Niet zozeer Santiago, maar de weg is het doel.' Dat is inderdaad zo. Hoe je de tocht ook start, denk ik, (en dat viel me op in de gesprekken met de Amerikanen), je wordt gedwongen om in het spirituele te stappen. Er is namelijk soms niks anders. De reden van bestaan van sommige dorpjes, van kerkjes, van kloosters, zijn de Weg. Niet Santiago, wat het uiteindelijke punt is, maar 'de camino'. Al de cultuur, de religie op de weg is daardoor ontstaan en dat alles in de soms zeer uitgestrekte vlaktes van Spanje.
Opvallend was zeker de sympathie die we ondervonden van familie en vrienden. Ook dat is één van de belangrijkste kenmerken van de Camino denk ik. Hoe meer ik afstand ervan neem, hoe meer de tocht 'geschiedenis' wordt, hoe meer ik ervan overtuigd ben, dat de Camino doen, een groepsproces is. Het is het verhaal van een enkeling op tocht, gedragen, gelezen en meebeleefd door een grote groep mensen die thuis gebleven zijn. Maar meeleven, en soms wel eerder de gevaren bedenken dan de reiziger zelf. Vandaar dat ook de blog zo gevuld geraakt is. Je voelt als pelgrim bijna de zachte dwang om je tochtgenoten niet op hun honger te laten zitten. De omweg naar Santiago is niet de fysieke omweg, maar de spirituele.

Gisteren ook de motor laten nazien. En al bij al viel het nog mee. Remmen wat versleten, maar dat was te verwachten als je weet hoeveel steil omhoog en hoeveel maal dezelfde hoek naar beneden diende genomen te worden. De bougie vervangen en de olie, maar dat is normaal na 10.000 kilometer. Ook de lucht-, olieflter en achterband zijn aan vervanging toe, maar deze kunnen nog een 3000 kilometer mee. Dat zal dus voor ergens volgende maand zijn.

En hoe stel ik het in mijn 'BB' (bekende bruggeling)-schap? Het blijft wennen. Ik ga gisteren Oil&Vinigar binnen en hopla: 'hoe was de tocht? En ben je hier nu ook met de motor?'. Even de straat overwippen in de Kookshop en je hebt hetzelfde verhaal. Je stapt de 'Brugse Wijnkelder' binnen en jawel, ook daar... Maar waarom spreekt dit de mensen zo aan? Wat prikkelt in het verhaal? Wat maakt dat nu net interessanter dan een reis naar Vietnam of zo? Of komt het omdat het op velen verborgen verlanglijstje staat? Is het daarom dat de blog nog steeds gelezen wordt?

Dikwijls vraagt men ook wat zoiets uiteindelijk kost. Wel dat hebben we allemaal goed bijgehouden en nu de afrekening van de VISA er is, kunnen we dat mooi aan verschillende posten toewijzen. Je hebt natuurlijk de kosten die gemaakt zijn tijdens de voorbereiding. En dat gaat over vanalles! Boeken die aangekocht zijn om de voorbereiding te maken, T-shirts, lidmaatschap Compostelagenootschap, de motorbakken, spuiten van de helm, aankoop van een regenbroek en nieuw fluohesje, handwarmers, de onderbroeken en de kousen bij de Zeeman, ... Dat kwam over twee jaar voorbereiding op 2808,43 euro (waarvan de aanpassing van de motor en de bakken, meer dan de helft van het budget oplsorpten). Dan heb je de overnachtingen, die goed waren voor 987 euro (dus gemiddeld een 70 euro per nacht). Dat is al bij al misschien wel veel, maar zo sliepen we wel in hotels die echt in het centrum van de steden lagen, zodanig dat we dadelijk bij de kathedraal, ... waren. Waren het  hotels met internet (allée op papier toch) en hadden ze een parkeerplaats voor de motor (alhoewel, ook dat was soms erg ruim te interpreteren). Het eten en drank onderweg kwam op een 340 euro, een gemiddelde dus van 22 euro (voor ontbijt, middageten, avondeten en drank onderweg). Lijkt ook aanvaardbaar. We tankten voor 290 euro benzine (wat ik dus absoluut niet veel vind, ik had veel meer verwacht). Aan souvenirs en inkom betaalden we 235 euro. En de autoroute in Frankrijk tenslotte kostte me 79 euro. Dus als je de vijftien dagen samentelt kom je aan 1931 euro. Wat iets minder is dan ik begroot had (2115 euro), we zijn dus zuinig geweest (ik en de motor zeker). Reken je alles samen dat kom je toch aan 4739 euro. Maar ze waren het waard!
Tot volgende week! Ook dan wordt het weer iets anders op de blog. Ik weet het al, jullie zullen moeten inloggen.