Maar niet alleen vandaag, voornamelijk ook in de voorbije periode? Met wat voor een 'verse' wijsheid komt een mens thuis na de pelgrimstocht naar Santiago? Ook dat is zo één van de FAQ's die je voortdurend weer te horen krijgt. Want mensen zoeken en peilen naar 'waarom' je dit doet. Op reis gaan ja, maar op plegrimstocht naar Santiago, dan moet je toch wel een 'komiek geval' zijn. Méér nog, ik denk dat sommigen ook die vraag stellen om te weten of het iets voor hen zou zijn. En dat maakt het nu juist zo moeilijk. Van al de mensen die ik tegenkwam, had bijna iedereen een andere reden om op weg te gaan. Dat betekent dus ook dat je automatisch wel andere dingen zal 'oppikken' of 'meenemen' van de tocht. Ook al is pelgrimeren universeel, de verrijking van de pelgrim is dat niet. Ervaringen, situaties kleuren zich al naargelang de situatie waarin ieder zich bevindt.
En je hebt natuurlijk mensen die rondstappen met 'bergen' geschiedenis met zich mee of traumatische ervaringen, althans dat lees je dan wel in boeken. Maar voor zover ik in die periode mensen tegenkwam, was dat niet het geval. Veeleer de sportieve uitdaging, of omdat ze nu eenmaal fervente stappers zijn. Je kan het een beetje vergelijken met de droom die bij menig wielertoerist leeft om ooit de Mont Ventoux op te rijden. Het lijkt het ultieme Walhalla voor de stappers te zijn.
Maar wat mij bijblijft is vooral de vriendschap. En dit wel op verschillende niveau's. Laten we maar beginnen met hetgene mij het eerste opviel en dat was de vriendschap onder de motorrijders. Tekentje met de hand, vlug bereid tot suggesties of hulp. Fijn om weten, ook al zie je die mensen nooit meer in je leven. Maar het rijden met een motor schept een zekere band (alhoewel sommigen daar ook een onderscheid in maken, van wat ze nu juist als motor willen bekijken en aanvaarden). Een tweede is de vriendschap en het contact met de pelgrims. Het feit van 'op tocht' te zijn, schept banden en maakt een eerste contact heel gemakkelijk. En ook hier viel op dat fietsers en mezelf als motorrijder, soms gemakkelijker contact hadden dan met de stappers. Ten dele omdat je de stappers rap achter je laat, ten delen uit een elitair gevoel bij sommige stappers. Ezels en paarden ben ik jammer genoeg niet tegengekomen, al was de droom van Chris in Elne om het ooit eens te paard te kunnen doen, wel aanlokkelijk. En de derde grote band is die met het thuisfront. Met de mensen die je kent én met de mensen die je niet kent. Het eerste is misschien een opendeur intrappen, maar een berichtje, een reactie op de blog of via sms was leuk en maakte dat je het gevoel had dat je ook niet zomaar, alléén op weg was. Terwijl ik nu denk aan het feestje van Marc gisteren, besef ik dat ook heel veel gesprekken op de baan, tijdens het iets eten of drinken was. Waarschijnlijk zijn wij wel echte Bourgondiërs, die als ze samenzijn willen eten, of als ze eten ook echt willen samenzijn. En tot slot de band met de mensen die je niet kent, of niet weet dat je ze kent. Dat fenomeen heeft me wel het meest geboeid en blijft me ook het meest boeien. Hoe mensen, die je niet kent, die je nauwelijks kan voorstellen, dagelijks met je meegaan en mee op tocht gaan. Intrigerend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten