buona Festa della Mamma

Dit geeft weer iets. Op een luchthaven nu even de blog aan het bijwerken.

Woensdagavond was er afscheidsreceptie van de Zuid-Afrikanen. Ja, we zitten volledig in de uitwisselingsperiode op school. Dat is ook de reden waarom ik op weg ben naar Ancona. Een beetje slecht voorbereid, want ik heb echt weinig tijd gehad om een website of een boek open te slaan. Laat maar op ons afkomen zou ik zeggen. Maar daar gaat het niet over. Beetje bij beetje 'openbaren' de lezers van de blog zich. Kan een raar woord zijn, maar het geeft wel het gevoel weer. Plotseling op een receptie staan en dan gaat het plots over Santiago. Ouders die het ook ooit zouden willen doen. Te voet en de tijd ervoor nemen. Moet je dus doen. Maak de tijd en ga de weg! Wel fijn dat mensen door de blog hun droom weer voelen kietelen. Een dag later. Aan het secretariaat van de school, de voorzitter van het schoolbestuur van de Basisscholen. 'Het wordt tijd dat ik het waar maak, ik had het mezelf voorgenomen' (ook hij is zwaar ziek geweest). 'Volgend jaar misschien, met de fiets....' Ik kan maar één ding blijven herhalen, de titel van de blog: 'Ten perdu jhamais se rocobro'. Stel niet uit mensen, verloren tijd kan je niet meer inhalen!
Toch ook nog even terugkomen op het feest van Marc. Het was echt tof te kunnen koken voor een vriend en zijn genodigden. De reacties hebben me ook aan het denken gezet, maar daarover komt er zeker meer in de komende weken. Het zal echt een verrassing zijn.
Ondertussen is het reeds lang middernacht gepasseerd. Aandachtige lezers zullen al wel gezien hebben dat de uren van de blog niet kloppen. Blijkbaar logt dit spul in op een bruikbare server, ergens in de wereld en gebruikt die de uren van daar. Ondertussen is het ruim 2 uur 's nachts gepasseerd. Met een uitbundige kok, eten geproefd, ondanks het feit dat de keuken gesloten was. Grandioos. Ook voor bijne geen geld: 29 euro uiteindelijk. En we hebben alles geproefd: een uistekende vers gemaakte tagliatelli, een kreeft, godenwijn gedronken, .... veel geleerd van een gepassioneerd man. En hier zitten we dan met de mini-tablet in de hand te schrijven. Het doet herinneringen opborrelen van weken geleden. Het schrijven is een must, het delen de drive. We zijn in Ancona en ik besef dat het van voor ons huwelijk is, dat ik nog in italië was. Maar het Italiaans komt terug, met grote bossen haar op, maar het komt. Uitwisselingen doen we om te leren. En we leren! Aan de ene kant spijtig dat ik na tien jaar niet naar Polen ga, maar aan de andere kant gelukkig dat ik nu in Ancona ben. Ze willen niks zeggen, maar het programma voor morgen schijnt speciaal te zijn. Ik kijk er al naar uit. Una buona festa della mama, Sabine.