Een visa-staat verder....

Het Santiago-verhaal ljkt toch veel mensen te boeien of te prikkelen. Het blijft toch (vooral voor mij, maar ik den dat dit eerder perceptie is, dan werkelijkheid) een hot item. Ook in het parochieblad van deze week staat een verhaal over een voettocht naar Santiago door Marc Vandevoorde en zijn vrouw. Wie ooit in Sint-Leo-college gezeten heeft, zal de man onder een lichtjes andere naam kennen: de rosten.... Zij deden de tocht met NEOS, een organisatie voor senioren die de dagtochten in korte of lange versie aanbiedt en ondersteunt met een bus. Je ziet er zijn vele camino's mogelijk.

Ik wil hier toch een aantal fragmenten uit de tekst even plaatsen. 'We werden er ook aan herinnerd dat het hier niet zomaar een wandeltocht was. Naast de fysieke inspanning die de tocht zou eisen, zou ook het religieuze aspect belangrijk zijn. (...) De tocht krijgt ook een culturele dimensie: aandacht voor het historisch erfgoed langs 'de camino'. We zullen zeker ook onder de indruk komen van de gevarieerde landschappen. Niet zozeer Santiago, maar de weg is het doel.' Dat is inderdaad zo. Hoe je de tocht ook start, denk ik, (en dat viel me op in de gesprekken met de Amerikanen), je wordt gedwongen om in het spirituele te stappen. Er is namelijk soms niks anders. De reden van bestaan van sommige dorpjes, van kerkjes, van kloosters, zijn de Weg. Niet Santiago, wat het uiteindelijke punt is, maar 'de camino'. Al de cultuur, de religie op de weg is daardoor ontstaan en dat alles in de soms zeer uitgestrekte vlaktes van Spanje.
Opvallend was zeker de sympathie die we ondervonden van familie en vrienden. Ook dat is één van de belangrijkste kenmerken van de Camino denk ik. Hoe meer ik afstand ervan neem, hoe meer de tocht 'geschiedenis' wordt, hoe meer ik ervan overtuigd ben, dat de Camino doen, een groepsproces is. Het is het verhaal van een enkeling op tocht, gedragen, gelezen en meebeleefd door een grote groep mensen die thuis gebleven zijn. Maar meeleven, en soms wel eerder de gevaren bedenken dan de reiziger zelf. Vandaar dat ook de blog zo gevuld geraakt is. Je voelt als pelgrim bijna de zachte dwang om je tochtgenoten niet op hun honger te laten zitten. De omweg naar Santiago is niet de fysieke omweg, maar de spirituele.

Gisteren ook de motor laten nazien. En al bij al viel het nog mee. Remmen wat versleten, maar dat was te verwachten als je weet hoeveel steil omhoog en hoeveel maal dezelfde hoek naar beneden diende genomen te worden. De bougie vervangen en de olie, maar dat is normaal na 10.000 kilometer. Ook de lucht-, olieflter en achterband zijn aan vervanging toe, maar deze kunnen nog een 3000 kilometer mee. Dat zal dus voor ergens volgende maand zijn.

En hoe stel ik het in mijn 'BB' (bekende bruggeling)-schap? Het blijft wennen. Ik ga gisteren Oil&Vinigar binnen en hopla: 'hoe was de tocht? En ben je hier nu ook met de motor?'. Even de straat overwippen in de Kookshop en je hebt hetzelfde verhaal. Je stapt de 'Brugse Wijnkelder' binnen en jawel, ook daar... Maar waarom spreekt dit de mensen zo aan? Wat prikkelt in het verhaal? Wat maakt dat nu net interessanter dan een reis naar Vietnam of zo? Of komt het omdat het op velen verborgen verlanglijstje staat? Is het daarom dat de blog nog steeds gelezen wordt?

Dikwijls vraagt men ook wat zoiets uiteindelijk kost. Wel dat hebben we allemaal goed bijgehouden en nu de afrekening van de VISA er is, kunnen we dat mooi aan verschillende posten toewijzen. Je hebt natuurlijk de kosten die gemaakt zijn tijdens de voorbereiding. En dat gaat over vanalles! Boeken die aangekocht zijn om de voorbereiding te maken, T-shirts, lidmaatschap Compostelagenootschap, de motorbakken, spuiten van de helm, aankoop van een regenbroek en nieuw fluohesje, handwarmers, de onderbroeken en de kousen bij de Zeeman, ... Dat kwam over twee jaar voorbereiding op 2808,43 euro (waarvan de aanpassing van de motor en de bakken, meer dan de helft van het budget oplsorpten). Dan heb je de overnachtingen, die goed waren voor 987 euro (dus gemiddeld een 70 euro per nacht). Dat is al bij al misschien wel veel, maar zo sliepen we wel in hotels die echt in het centrum van de steden lagen, zodanig dat we dadelijk bij de kathedraal, ... waren. Waren het  hotels met internet (allée op papier toch) en hadden ze een parkeerplaats voor de motor (alhoewel, ook dat was soms erg ruim te interpreteren). Het eten en drank onderweg kwam op een 340 euro, een gemiddelde dus van 22 euro (voor ontbijt, middageten, avondeten en drank onderweg). Lijkt ook aanvaardbaar. We tankten voor 290 euro benzine (wat ik dus absoluut niet veel vind, ik had veel meer verwacht). Aan souvenirs en inkom betaalden we 235 euro. En de autoroute in Frankrijk tenslotte kostte me 79 euro. Dus als je de vijftien dagen samentelt kom je aan 1931 euro. Wat iets minder is dan ik begroot had (2115 euro), we zijn dus zuinig geweest (ik en de motor zeker). Reken je alles samen dat kom je toch aan 4739 euro. Maar ze waren het waard!
Tot volgende week! Ook dan wordt het weer iets anders op de blog. Ik weet het al, jullie zullen moeten inloggen.