Een week later ...

En het blijft kriebelen om te schrijven. Er is inderdaad nog genoeg te vertellen. Op school spreken leerlingen Wouter (die bij ons stage loopt nu) of mezelf aan over het feit dat ze me gezien hebben op TV. Televisie blijkt toch een krachtig medium te zijn, waar de beelden van blijven hangen! Ook in de garage was het van hetzelfde: we hebben je gezien... Soms weet je eigenlijk niet goed hoe je met al die aandacht daaromtrent moet omgaan. Het is natuurlijk wel een prestatie, dat zal ik ondertussen wel beginnen geloven. Maar aangezien alles zo lang en intensief voorbereid was, is het alsof elke dag maar een stapje was. Ik heb er inderdaad echt nooit bij stilgestaan dat iets serieus mis kon gaan. Anderen blijkbaar wel en dat geeft een serieus ander geval van 'conceptie'. Ook het inloggen op de blog blijft gebeuren. Niet meer zo massaal als tijdens de tocht zelf natuurlijk, maar toch nog 30 à 40 mensen per dag. En dat is toch nog heel wat! Of zouden mensen sommige stukken ana het herlezen zijn? Of, raakt men van het gevoel niet af. Ik niet van het schrijven, zij niet van het lezen.

Leuk was in ieder geval het boek dat ik thuis kreeg bij het thuiskomen. Het was het nieuwe exemplaar van Pieter Aspe. Postscriptum. Veelbelovend, met een schelp op de voorkaft. En je denkt dadelijk: dit wil ik lezen, want hier ga ik misschien dingen in herkennen. Maar o wee. Ik doe niks af van het spannend zijn van het boek. Het is een typisch Aspe-product en best het lezen waard. Maar over Santiago staat er wel zo goed als niks in. Het is een meedrijven op de hype van 'Santiago' vrees ik.

Het begint al op bladzijde 9 met een fout gegeven. 'Ik maakte een voettocht naar Santiago de Compostela. Een bedevaart dus'. Daar gaan we al weer. Naar Jeruzalem en Santiago spreekt men van een pelgrimstocht. Lourdes, Czestochowa, Rome, Fatima... dat zijn bedevaarten. Maar goed, dat kan je nog verstaan. Een beetje verder dan (bladzijde 11): 'Mensen die een bedevaart ondernamen naar Compostela, deden dat meestal om een schuldgevoel of trauma te verwerken'. Je kan nu wat veralgemenen, maar hier gaat onze Pieter er toch over. Moet natuurlijk wel bij het plot van zijn boek passen, maar van al de mensen die ik ontmoet heb op e Weg, niet veel schuldgevoel tegengekomen! En trauma's...ook niet echt. Wat op bladzijde 12 staat is dan wel waar. Alle pelgrims hebben een verhaal. Vandaar dat het zo moeilijk te vatten is, waarom iemand juist op pelgrimstocht gaat. Zelfs nu, kan je niet zomaar zeggen: het is daarom of daarom. In de loop van het nemen van de Weg verwateren sommige ideën en sluipen ze weg naar de achtergrond, terwijl andere zich fijn kristaliseren en nieuwe betekenissen aan je tocht geven. Dat maakt het voor de pelgrim, voor mij ook zo boeiend. Vandaar misschien dat sommige mensen het meerdere keren doen. Om die ervaring nog eens mee te maken. Wel en voor de rest van de liefhebbers van het boek van Aspe, ik heb nog 46 andere regels geteld die over Santiago gaan. Meer niet en eigenlijk doen ze niet ter zake.
Het blijft in ieder geval boeiend om te zien, hoe het verhaal van de Weg, de schelp en alles wat er zich rond afspeelt, blijft opdagen in mijn leven.
Morgen, omdat we het niet kunnen laten, schrijven we daar nog iets over.