Van bij het binnenrijden van Figueres had ik zoiets van: vanaf hier is het meer vakantie, is de missie over. Het was sterker dan mezelf. Hier kom je voor het eerst na vele dagen in een vertrouwde streek. Hier ben je een beetje thuis. Vanaf hier in de GPS ook uit. Niet meer nodig. Deze streek ken ik hier als mijn broekzak. Met de zovele kleine baantjes die ik al jaren eens had willen doen.
En terwijl Sabine thuis zich amuseert met haar eigen programma (weet eigenlijk wel niet of dat een programma is: naar school gaan, de grote kuis doen, de diepvries uitkuisen, ....) rij ik hier rond in de streek die we normaal in de grote vakantie doen. Het is wel een heel ander gevoel: alleen of met twee, drie. Eigenlijk voel je een soort gemis. Iemand die er niet bij is en die je bij dit alles zou willen betrekken.
Zou het mogelijk zijn om in een streek een bepaald gevoelen te leggen, bepaalde emoties? Ik heb dat ook voor een stuk wanneer we met de cursisten naar Montpellier gaan. Alhoewel het hard werken is om cursisten een tot in de puntjes uitgewerkt programma te laten doorwerken, bekruipt mij toch ook altijd dat vakantiegevoel. Ook hier heb ik dat. Dit is een streek die vakantie schreeuwt! Ook al ziet ze er nu heel anders uit dan in de zomermaanden: de bloeiende brem tussen de beginnende scheuten aan de wijnranken van de Banyuls, Coulioure kunnen binnenrijden, ...).
Dit is een streek die herinneringen draagt: wij met de kinderen als ze nog klein waren, met Ann en Koen en Dries en Jeroen, Peter, Katrien en Sander bij Tio Pepe in Elne. Koen, Peter en ik in de Banyuls en Peter die een halve kelder kocht omdat z'n vrouw graag zoet drinkt (zouden al die flessen al gedronken zijn, of liggen er hier en daar nog te wachten op gasten?). Is het daarom dat mensen zo graag terug gaan naar een bepaalde streek? Omdat er herinneringen aan verbonden zijn? Omdat herinneringen het vreemde tot bekende maken? Ik weet het niet. Maar het is een streek waar ik graag ben. Hier staan geen borden meer van de Camino Santiago de Compostela, hier staan enkel borden route des vins.... En toch, ook Elne lag ooit op een route naar Santiago. Sluit de cirkel zich al hier?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten