al van vanochtend zag het ernaar uit dat het niet zo'n mooi weer zou worden vandaag. Een dikke mist, of waren het lage wolken, legden een fluwelen gordijn over de velden van Bourgondië. In Vézelay had het zo nog zijn charmes, maar eens we wat verder waren, werd de fluwelen mantel een dikke laag watte, waardoor bijna niks meer te zien was. Ondertussen kronkelde de door hagen ommuurde weg door het landschap. Althans dat vermoed ik, want ik had een 'La grande Vadrouille'-syndroom. Kijken naar de streepjes op het midden van de weg (rechts zijn er hier geen) en deze proberen te volgen en zo het draaien van de weg inschatten en ondertussen veelvuldig met een handdoek de helm proper houden omtoch maar iets te zien. En dit 100 kilometer lang. Ook vandaag had de GPS een stakingsdagje. Ergens moet er iets mislopen zijn, want plotseling volgde hij of zij geen wegen meer, maar de lijn ging vrolijk van via-punt naar via-punt. Kwestie van de lat vandaag iets hoger te leggen. Was wel even wennen, maar het is toch gelukt. Ik hoop in ieder geval dat het alleen bij deze dagroute gebeurd is. Niet dat het heel erg is, maar het vergt nogal wat van de concentratie.
Bochtenwerk hebben we vandaag in ieder geval genoeg gedaan. In tegenstelling tot lichten (als ik er vandaag 10 gezien heb, zal het erg veel zijn) heb ik met de moto van links naar rechts, van boven naar onder geoefend. Het gevolg is dat ik zo ongeveer iedere spier voel zitten. Mede door de kuren van de GPS (die de route dus een kleine 140 kilometer te kort had berekend), had ik al vlug door dat dit misrekend was en dat ik dus best niet te lang zou stoppen om te eten. Niet dus. Gelukkig had ik een groot ontbijt gehad vanmorgen.
Goed we vertrokken dus uit Vézelay en een kleine twee kilometer naar beneden, ligt er een klein dorpje St-Pierre. Als je ooit in de omgeving bent, moet je zeker eens gaan kijken. Prachtig kerkje. Althans van buiten, want binnen kon je niet zien, het was jammer genoeg gesloten. Vandaar door het Bourgondisch lappendeken. Nog steeds stempelloos. Dan maar een stempel gevraagd bij de eerste tankbeurt in een typisch oud-Frans tankstation, waar 'de bomma' met een blauw-met-bloemetjes schort kwam bedienen. En hoe die garage noemde? ... Berthier! Bijverdienste Fré, of is je vader aan een tweede carrière begonnen?
En ja, na enkele uren piepten hier en daar de eerste zonnestralen door en kregen we in plaats van 8 graden, 12 graden. Nog rijkelijk weinig, maar 't was toch al wat beter! Van daar naar Paray-Le-Monial. Ongelofelijk. Daar hadden ze zo goed als alle straten opengebroken en waren ze de bestrating van het hele stadje aan het herleggen! Wel mooie kerk. Stempeltje gehaald in de dienst voor Toerisme, waar een showbizz-Bart-kloon een kwartier lang zijn leven aan het vertellen was aan de telefoon. Ik kan je garanderen: het was het vertellen niet waard!
Van daar naar Anzy-Le-Duc. Daar kon een atoombom gevallen zijn. Niets of niemand zag je daar. Wel was de kerk open en verwarmd (!!!). Daar liep ook een trosje Antwerpenaren rond die 'da karkske nogal voal vonden'. Ik weet het niet, ik vond juist van niet. Niemand te zien, dus nog altijd maar twee stempeltjes. Ik dacht, we dalen af naar Les Pradelles, een chambre d'hôtes waar we twee keer geweest zijn (met een kamer voor 5). Niemand thuis. Zag er trouwens ook wat anders uit. Blijkbaar heeft ze nu ook links in het gebouw een chambre de charme en rechts, waar haar living was, zit er nu een immens panoramisch venster. Maar geen kat te zien! Op zoek naar een vodje in het flohesje om de bril te kuisen heb ik daar je wensen gevonden, Sabine! Ze hadden daar kunnen zitten, tot ik terugwas.... Dan nog maar wat Romaanse kerkjes gedaan, terwijl ik toch op die route zat. Maar overal hetzelfde verhaal. Gesloten. Dat in Iguerande was ook heel mooi. Wel heel hoog op een berg, met daarnaast: de school. Sport zit daar waarschijnlijk standaard in het programma van iedere dag. 'Ga eens naar school, en loop dus eens de berg op!)
Aangezien het stempeltjes verzamelen bijzonder traag ging, ben ik ook nog eens 12 kilometer omgereden om een abdij in Don De Dieu te zien. De omweg waard! Daar was zelfs een loketje voor stempeltjes voor Pelgrims. Maar niet op maandag! Dus maar even het stadhuis binnengesprongen en jawel... stempeltje gekregen. En dan eens dat je Montbrisson voorbij bent, zie je ze van langsom duidelijker liggen: de vulcaanbergen. En je weet dat je erover moet. Toch eerst nog maar eens het oliepeil van de motor bekeken en er diende inderdaad wat bijgegoten te worden (ondertussen al meer dan 2000 kilometer gedaan sedert laatste onderhoud!). Deze operatie (operatie net-niet-al-te-grote kliederboel) werd met succes afgerond. En wij dus naar boven en we bedwongen hem. De naam zeggen ze er beneden niet bij, die zie je boven pas. Het fotootje zegt genoeg.
Ondertussen begon de tijd te nijpen. Je moet je aanmelden voor 17 uur in de kathedraal in Le-Puy-en-Vélay. Als eens in dat stadje geweest. Alles is daar steil! De motor heeft zich van z'n beste kant moeten laten zien. En stempeltje net op tijd gehaald. Maar ik ben nog pompaf van de klim.
GPS in die stad: forget it. Stratenplan in de dienst voor toerisme, jawèl, maar niet alle straten staan erop. Rue du prat de loup, als je er ooit eens moet zijn, vraag naar het bejaardentehuis. Eens je dat gevonden heb, draai je je om en dat is het. Ik was er dus al 5 keer gepasseerd, maar niemand kende de straat, niemand kende de chambre d'hôtes. Wel grappige madame. Ik vraag haar het paswoord voor de WIFI. 5 verschillende heb ik gehad. En 't werkte nog niet. Maar hier in de buurt, zit er een onbeveiligd netwerk (ze moeten het maar weten) en het werk keisnel. Tof dus. Nu eerst iets eten en vooral: DRINKEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten