Waar een stukje van velen achterbleef...

Vandaar ging de tocht verder over Rabinal en Foncebadon  naar de Cruz de Ferro. Foncebadon, net zoals zovele dorpjes die ik vandaag zou tegenkomen, vergane glorie. Een hoop stenen, waar enkel nog de Camino een stuk leven in krijgt. Neem de pelgrims weg en je veegt het dorp gewoon van de kaart. Maar ook andere dorpjes, waar er dan misschien nog meer mensen wonen, hebben diezelfde troosteloze toestand. Hier heeft de tijd blijven stilstaan. Ik heb het in de blog misschien al wel honderdmaal gezegd: hier stapt de pelgrim door zijn eigen verleden. Zonder teletijdmachine, gewoon zo. Trouwens in Foncebadon dacht ik,eventjes dat het voor de motor teveel ging worden. Zo'n erbarmelijke toestand van de baan, zo'n hellingsgraad, ....

Op 1500 meter hoogte! Vond ik wel een indrukwekkend moment: ijzig koud, niemand daar en dan leg je daar een steen met veel intenties neer. Een steen die je ongeveer 3000 (2964 om exact te zijn)  kilometer hebt meegenomen. Die ligt daar nu, tenmidden andere wensen, herinneringen, ... Heb daar in stilte en in de ijzige kou, nadat ik nog eens gestuikeld was en nogal hard op mijn handen ben terecht gekomen (heb net de schaafwonden verzorgd) het Franciscus-gebed gebeden. Trouwens ook vanavond, in de Kathedraal een batterij kaarsen aangestoken voor ieder van jullie. Kaarsen, let op, hier zijn dat elektrische kaarsen. Stom, maar in heel Spanje is dat zo ('t is te zeggen, van wat ik gezien heb). Stond ook niet echt op hoeveel en dus heb ik het 'kluttergeld' dat in mijn zak zat 'geofferd'. Goed voor 42 kaarsjes, 12 uur te laten branden. Kan raar klinken, maar laat het er ons maar op houden dat het voor elke intentie is, waar ieder van ons mee rondloopt.