Het omrijden naar Compostela

Amai, het was bijna niets geweest vandaag. Ik bedoel dus geen internet. Is er internet? 'Ja, maar.... een halve euro per minuut', we zijn niet zot. Dat zou een duur blogje worden. Dus ik even moeilijk gedaan en gezegd dat dit toch allemaal op internet moest en blablabla en blablabla. Tussenin, om de statement wat kracht bij te zetten, het YouTube filmpje op haar PC getoond en 'Sabine' (ja, ze noemt ook zo de eigenares van deze refugio) ging door de knîeën (als dat al mogelijk is met de d'Artagnanbotten die ze draagt) Ze denkt waarschijnlijk dat ik straks ook nog een perskaart ging bovenhalen en jawel, hupla...ventje gekomen, code gekregen en we kunnen op internet. De aanhouder wint, nietwaar?
Vandaag beloofde op papier trouwens een rare dag te worden. Een stuk officiële route, dan een groot verbindingsstuk, dan Lourdes, dan half Frans Baskenland door om uiteindelijk in Saint-Jean-Pied-de-Port te komen (dat was het prentje dat je op facebook zag, Lut). Het omrijden naar Compostela krijgt vandaag duidelijk een gezicht.
Maar laat ons voor we beginnen iets rechtzetten. Herinner je de tekst van gisteren over tampon en ... het tweede Franse woordje moest zijn 'Sceau'. Bedankt Peter en Dominique om dat even recht te zetten. En om het verhaal compleet te maken: in Lourdes is het tampon. Vanaf morgens is het trouwens 'Sello'. Inderdaad Greet vanaf morgen mag ik mijn Spaans bovenhalen. Ik heb deze namiddag al mijn Baskisch mogen oprakelen. Dat trok al op niks, maar ik heb wel benzine in de scooter gekregen, dus ik hoop dat het andere kant van de grens al even vlot los zal lopen.

De dag begon vroeg in Cahors. Aangezien het Kyriad Hotel vol zat met mensen die voor hun werk door Frankrijk moeten reizen, waren ze allemaal vroeg wakker. Ik trouwens ook op het gewone uur: 6 uur. In ieder geval, aangezien het een drukke dag beloofde te worden wilde ik op schema kunnen vertrekken. In Moissac ging de kloosteromgang en het office du Tourisme wel maar open om 9 uur, maar de kerk zou ik waarschijnlijk wel vroeger kunnen bekijken. Vroeg op weg dus en na 10 kilometer, je raadt het al, een immense omleiding: via de autostrade. En die doe ik niet.

Dus even omgereden langs onvoorstelbaar kleine baantjes die de GPS zo vriendelijk was voor mij uit haar omhulsel te toveren. Werkelijk prachtig. Ik beklaag me dit omrijden geen minuut. Het omrijden zou trouwens het thema van de dag worden. Was het koud, hoor ik jullie al vragen. Ja, natuurlijk. Maar we zijn dat al gewoon (grijns, grijns). Vier, drie of twee graden, wie zaagt daar nu over, vooral als de zon schijnt! En dat deed ze de hele dag! Weerom het gekende verschijnsel: in de voormiddag in de frigo in de namiddag in de sauna!

Op tijd in Moissac: werelderfgoed, maar ze zouden het beter eens onderhouden. Het was prachtig, de kloosteromgang, maar 'volgescheten' door de duiven. Dat loopt dan men een enorm kunstpatrimonium weg en soms is het werkelijk om bij te huilen. Daar zak ik ook twee Pelgrims (ik zou er vandaag maar drie zien: daar twee en één in Lourdes. In heel Saint-Jean-Pied-de-Port zitten er vandaag maar 7 - en ik heb ze niet gezien). 't Is te zeggen, ze werden plosteling pelgrim als ze hoorden dat je dan voor 2 euro binnen mocht. In Moissac hebben ze ook een Pont Canal.

Moest ik zeker doen, vertelden ze me in de dienst voor Toerisme. Eén wegwijzer, en dan mag het het zelf vinden. Het moest ergens in de buurt van water zijn, dat had ik zelf al uitgeplozen en het was gebouwd door .... jawel, Riquet, de man van het Canal du Midi (waar het trouwens deel van uit maakt). Maar waar lag het? Op zoek naar een inboorling (en aangezien er nogal veel 'wereldburgers' rondliepen niet zo eenvoudig. Alhoewel ze integreren zich daar goed. Vooraleer ik je zeg waarom, moet je wel weten dat de kerk in handen is van de Carmelitessen. Waarom dus? Wel wat vind je van de volgende naam voor een Pitta-zaak: Chez Ali Carmel!). Goed dus, uiteindelijk een inboorling gevonden. En dan ontspint zich de volgende conversatie. 'Bonjour monsieur, savez-vous où est le Pont Canal?' 'Lequel?' Ik met mijn mond vol tanden, hoeveel hadden ze er hier wel? 'Ah, ily a une pont là bas, et une là, et une....' Ik dan weer: 'LE Pont Canal'. Hij dapper volhardend in het feit dat ik niet moest proberen Moissac klein te houden: 'Ce sont tous des ponts'. Ok, raak daar maar wijs uit. Ik dan maar wat rondgereden en inderdaad, buiten Moissac ligt een mooie brug met het kanaal erin dat over het water gaat. Wie zoekt die vindt (en verliest tijd...).
Dan maar op weg, weg van de route naar Compostela. Even omrijden naar Lourdes. Even ontbeten (het was toen al elf uur) in een bakkerij in Fleurance. Een leuk dorpje trouwens, met een overkoepelde markt in het midden en ook rondomrond galerijen. Deed me een beetje aan Praag denken (een heel klein beetje). En ondertussen geen enkele grote baan, alleen maar kleine boerenwegeltjes, met schapen en koeien op de weg, die zich afvragen welke brommend dier er daar aankomt.

En in de verte zie je ze liggen de Pyrenëen. Met sneeuw versierde hompen steen. Steeds dichter en dichter, en langs de baan kraampjes met verse asperges. Ik had nog gedacht er te kopen (0,80 euro voor 6stuks mooie witte), maar wat doe je daarmee in een Refugio?  En zo kwam ik dan aan in  Auch. Ook daar hebben ze werelderfgoed en dat wist ik niet. Ik kan me trouwens niet herinneren dat ik daar ooit geweest ben. Dan toch maar omgereden. En inderdaad: de kathedraal is pas gerestaureerd en wreed mooi.

Binnenin hebben ze een koor, helemaal afgesloten en gesculpteerd in hout! Het omrijden waard! Vervolgens ergens te velde  (ik weet begot niet meer waar) een pizza gegeten op de trappen van het portaal van de kerk en dan naar Tarbes. Ze zijn daar nu nog aan het werken. Vervolgens naar Lourdes. Was al wat meer volk. 't Is te zeggen enorm veel van de typische karretjes waar ze minder mobiele mensen mee voorthelpen. Ook aan de Grot zelf was het rustig. Wel hebben ze daar nu een 'Luchthavenstem' die de pas en te onpas mededelingen omroept. Ze staan wel met bordjes aan de grot, dat je moet zwijgen en je GSM moet afliggen, maar de stewardess-stem klinkt vrolijk tot daar door! Niet consequent.

Heb dan ook maar een kaars gaan branden. (De voorste in het midden van de foto is van ons).Want ik blijf maar de vraag krijgen of ik die of die z'n intenties ook nog kan meenemen. Ondertussen heb ik die namen ook bij op de steen geplaatst, maar sedert vanmiddag brandt er dus ook een kaars voor al die intenties aan de Grot. Een pelgrim kan echter nooit ergens lang blijven. Hij moet pelgrimeren. Vandaar dat we ook daar vertrokken, voor het laatste stuk van de dag. Eens voorbij Lourdes is het net of je in Zwitserland aan het rondrijden bent. Je kronkelt jezelf door de bergen en je komt alleen maar koeien, schapen en geiten tegen. En plotseling wijzigt de taal, de kleur van de huizen (wit met rode daken en bruin-rode luiken/vensters/deuren). En hebben ze van die pleinen voor hun speciale sport. Je bent in Baskenland. En dan kom je werkelijk op het terrein van de pelgrim. Maar waar zijn ze? Niet te zien! In l'hopital saint-Blaise, ik denk dat er geen 80 mensen wonen, hebben ze ook een UNESCO werelderfgoed kerkje. Ongelofelijk mooi! En vandaar naar Ostabat en Saint-Jean-Pied-de-Port. En wat blijkt? De refugio waar ik verblijf, daarover is er een parking. En op die parking stond vorige zomer onze wagen als we SPDP bezochten.

Sabine (duidelijk geen keukenprinces, want het pelgrimseten -ei,sla,kaas,verkoolde frieten en tomaten uit blik- was nauwelijks te eten) wist me te vertellen dat we met 24 op de slaapzaal zouden slapen. 23 Duisters die pas overmorgen vertrekken, allen lid van een fanfare. Toch even navraag gedaan en ja ze had nog een kamer, mits een opleg van 10 euro was ze van mij. Ze is dus van mij. Dan nog even naar de Rue du Chateau 39 voor de officiële plichtpleging: stempeltje dus. Ze wilden me daar vanalles vertellen, maar ze voelden al vlug, dat ik de zaak meer dan genoeg bekeken had en hoera, het stempeltje is van mij. Nog maar 7 waren er geweest vandaag. Nog maar 150 heel dit jaar. Een ramp wisten ze me te vertellen. Vorig jaar rond deze tijd hadden ze al 2000 plegrims hier welkom gegeten. Wel, ja, het is geen Heilig Jaar. En dan maar begonnen aan deze Blog, met Sabine die af en toe komt kijken hoe ik schrijf. De Duitsers zijn hier nog niet, die komen met de laatste trein en dat is pas om 11 uur. Voor de rest vult ze haar tijd met zoentjes geven aan allerlei jonge en oude mannen die hier iets komen drinken en komen vertellen over hun 'erbarmelijk' leven. ook zij maken duidelijk een omweg.
Nu toch eerst even tijd nemen en het dessert proeven: dat ziet er tenminste niet aangebakken uit. Maar de Cider, die is uitstekend: het omrijden waard.