Pelgrim, voor een laatste keer

Vanmorgen begon de tocht erg vroeg. Er dienden immers 560 kilometers afgelegd te worden. En niet alleen dat, ze voorspelden ook regen. Maar laat ons daarover van de eerste keer duidelijk zijn. Echt veel regen hebben we gelukkig niet gezien. Ik denk dat het maar een 50 kilometer geregend geeft na Ourense op een paar bergpassen van om en bij de 1400 meter. Maar voor de rest wel bewolkt, hier in Valladolid zelfs zonneschijn, maar geen regen. De temperatuur. Zoals altijd: ’s morgens schommelde ze tussen de 10 en de 14 graden (al naargelang de hoogte waarop we reden, en die schommelde van 750 tot 1530 meter).

Ourense is voor de Spanjaarden wat Puenta la Reina voor ons is. Het is het samenkomen van alle zuidelijke Camino’s om dan van daaruit in één weg te gaan naar Santiago. Maar bij ons hoor je daar natuurlijk niet over. Het was dus de laatste keer dat ik pelgrim, modern of niet, was tijdens deze tocht naar en van Santiago. Een laatste keer de kleine baantjes, de wegen van Galicië.



Daarna had ik de keuze. Nog een dikke vierhonderd langs de binnenbaantjes rijden, of een stuk autostrade nemen. Aanvankelijk werden het de binnenbaantjes. Tot zo ongeveer op het einde van Galicië. Want eens we Léon y Castillië binnenreden was het gedaan met de pret. Niet alleen veranderede de natuur naar de uitgestrekte, monotone vlakte, zoals we die reeds gezien hadden rond Léon, maar het begon dus echt ook te regenen. De allereerste keer sedert ik vertrokken ben. Met het weerbericht van de laatste dagen in het achterhoofd, dacht ik dan ook dat het zou regenen voor al de volgende kilometers.  We kozen dus om de autostrade op te rijden. En daar hebben we nog nooit zoveel guardia civil gezien als in de laatste dagen samen. Snelheidscontroles! Man, man, man. Zichtbare, met anonieme wagens, … Nu ze rijden ook wel goed gek. De snelheid is in Spanje beperkt op autostrades tot 110 kilometer (naar aanleiding van de olieprijzen), maar ze lezen dat hier verkeerd, denk ik. In ieder geval, anders zijn ze een plezier om op te rijden. Nu het was ook wel nodig, niet dat de regen lang aanhield, maar het aantal kilometers vreten meer aan je dan je denkt. De vermoeidheid begint zich immers op te stapelen. Wel eindeloos mooi, zeker wanneer je in de omgeving van Valladolid komt, waar de oneindige glooiingen af en toe doorbroken worden door een heuveltje. Dat heeft wel iets.

Her en der waren ook hele stukken weiland ingenomen door zonnepanelen! En voor de rest: eigenlijk weinig verkeer. (Mens dat is hier schrijven tegen de sterren op, want ik heb die andere kamer maar tot 18.45 uur. Vlug door naar het laatste stuk!)