De eerste dag, kleurt mijn leven....

We gaan dan maar beginnen met de openingszin van VTM zeker? Een moderne pelgrim... Dat had ik helemaal niet verwacht, ook niet gezocht. Maar daar waren ze. Voor dag en dauw een cameraploeg. Nu ja, zojuist het filmpje gezien (het staat al op facebook natuurlijk) en het valt best wel mee. Voor wie het nog niet gezien heeft; hier is de link: http://vtm.be/nieuws/binnenland/62862-op-bedevaart-met-motorfiets#play

En dat TV invloed heeft, dat bewijzen de tientallen berichtjes die als ik mijn GSM aanleg binnenstromen.

Dat was dus vanmorgen. Ja wat moet ik daarover nog kwijt? Misschien dit: Carmino je woordje was echt goed (en je hebt er blijkbaar ook de blog serieus voor uitgepluisd). Dank je wel. En Sabine, die tekst van Paulo Coelho stond ook in mijn zwart Moleskin boekje om ooit ergens te gebruiken. Maar ja, het paste wel bij het begin.

Ondertussen zijn we dus een dag verder en gekookt. 26 tot 27 graden gehad deze namiddag en de tijdsindeling zat niet helemaal snor en er was verschrikkelijk veel volk op de baan deze namiddag, dus het was rijden geblazen.

Na vanmorgen met zwierige zwaai vertrokken te zijn (en uit beeld gereden te zijn), was ik natuurlijk al vlug in Zevenkerke, waar men zich van de vele mails natuurlijk niks meer herinnerde. Fijn dus, een half uur pater/broeder portier die uitvoerig over vanalles vertelde, blij dat hij gehoor had. Na een half uur hadden ze hun stempel gevonden en ook iemand die deze kon zetten. de stempel en de pater waren van dezelfde ouderdom en na een totaal onleesbare stempel, heeft men er dan maar een nieuwe (bijna onleesbare) boven geplaatst. Maar ze stond er. Ondertussen waren we bijna 9 uur! En dan op weg langs Menen, naar Doornik. Prachtige kerk in volle restauratie. Dus ik op weg voor een stempeltje. Ja, direct postief nieuws: dat hadden ze. Een halfuurtje later hadden ze dat nog steeds, maar ze wisten niet waar en de man die het zou kunnen weten was weg. Maar geen nood. in de Sint-Jacobskerk zouden ze zeker een stempel hebben. Ik dus naar de Sint-Jacobskerk. Drie keer raden. Jawel, mooie kerk in volle restauratie en ... geen stempel. Maar geen nood, twee straten verder woonde een dame die altijd thuis was en die de stempel had en zou zetten. Ik kon het huis niet missen. Als ze zoiets zeggen weet je al genoeg: missen doe je het. En toen ik het gevonden had...was de dame die altijd thuis was, niet thuis. Geen stempel dus. Dan maar naar Saint-Amand-les-Eaux. Ondertussen was ik wel veel slimmer geworden en ben gewoon een stempel gaan halen in het bureau van toerisme.

In Saint-Quentin: prachtige kerk. Alhoewel ik vind dat je met restauraties ook kan overdrijven. Als alles zo wit gezet zal worden, mis ik de patine van de tijd! Een volledig onthaalbureau in die kerk. Madame babbelt honderduit en na een half uur zegt ze: 'maar een stempel, dat hebben we niet'. En zo gaat het vandaag door. In Cambrai heb ik zelfs de moeite niet meer gedaan, er was toch niemand te zien. Maar in het postkantoor waren ze des te vriendelijker. En de vijfde stempel van vandaag kwam uit de Abbaye de Vaucelles. Mocht niet ontbreken, Cistercienzers moet je weten. heb daar trouwens ook gratis het abdijgebouw mogen bezoeken.

Ik heb trouwens vandaag ook het nut van de lerarenkaart ontdekt (in Frankrijk ben je daar bijna niks mee). Maar motorrijders wel! Als je wil tanken moet je immers eerst een 'identiteitsbewijs' afgeven. De lerarenkaart dus!

Voor de rest was het vandaag omrijden geblazen. 21 maal: omleiding of deviation. Tikt leuk aan en zo deden we vandaag dan ook 364 kilometers, met een gemiddelde van 55 km/u. Prachtig mooie streken gezien, met kaarsrechte banen (RN), waar men hier en daar een rondpunt heeft opgegooid. Immense wijdse vlakten (in tegenstelling tot onze miniperceeltjes omringd door Beekaert-draad), waar de geur van pas opgerijte aarde in je neusgaten dringt. Kleine onnogelijke dorpjes met vergane reklame geschilderd op de buitenmuur voor Noilly-Pratt, Renault, Dubonnet of Ricard. Plaatsen ook waar veel Belgische wielertoeristen zich aan het uitleven waren! En onder de baan moest ik nog even denken aan de woorden van Carmino (of zet ik hier Camino om het evenwicht te bewaren - inside joke voor zij die er vanmorgen bijwaren). Inderdaad de echte reiziger leeft met zijn verscheurdheid, van de spanning tussen het vinden en weer loslaten. Tegelijkertijd is die verscheurdheid de essentie van ons leven. Het heden is nooit volledig, ergens zal er wel altijd iets ontbreken. Maar daarover moet je dromen, want hoe meer je droomt, hoemeer kans dat het gedroomde ook werkelijk waar wordt. Wat hangt er ook alweer in mijn kantoor: 'J'aime celui qui rêve l'impossible'. Onmogelijk bestaat niet, het is alleen nog niet gedaan. A demain, tijd om iets te eten te vinden.

PS. Ik probeer straks nog wat foto's op Flickr te plaatsen, maar deze vier hebben me al een half uur tijd gekost. Jewel, hier in de streek vliegen duiven vlugger dan internet!