Gisteren was het stil op de blog. Sommigen konden inderdaad niet echt goed vatten dat het gedaan was. Anderen, mij goed kennende, waren er bijna zeker van dat ik de laatste twee étappes in één rit zou afwerken. Het was dan ook echt leuk gisteren om met weinigen de namiddag door te brengen: mijn ouders, Koen en Lut. Hier pas bleek hoeveel anecdotes van de blog weggebleven waren. Hoeveel in het 'verhaal' opdook, dat nooit de blog bereikte. Inderdaad niet alles kon op de blog weergegeven worden.Sommige zaken, omdat je ze op het einde van de rit niet meer zo belangrijk vond, andere omdat je ze niet meer herinnerde. Het is maar gisteren/vandaag in de stilte van de tuin dat de herinneringen stilletjesaan weer komen en hun plaats krijgen. En hoe meer mensen je ziet, hoe meer blijkt dat sommigen vooral inzaten met het aantal kilometers en de gevaren die dat met zich mee zou kunnen brengen. Terwijl mij dat nooit een zorg is gebleken. Elke dag bracht wat het komen moest en elke dag sloot zich af, zonder echte problemen. De tocht zoals ik ze meemaakte, werd dus echt anders beleefd op het thuisfront dan op de motor zelf.
Ik ben ook tevreden Peter, dat je blij bent met je kaartje, ook als vergat ik het ginder te posten. Bedankt ook allen die een berichtje stuurden dat ze er gisteren niet konden bij zijn. Het was geen verplichting, het was een open uitnodiging.
En hoe meer mensen je tegenkomt, hoe meer de vraag naar een 'bundeling' van de teksten blijft komen. Waar is dat goed voor vraag ik me dan af? Zouden anderen daar dan werkelijk iets aan hebben? Het is het overwegen waard. Maar nu, met Pasen, terwijl iemand een beetje verder zijn gras afrijdt, lijkt me dit nog niet echt belangrijk. Belanrijk nu is thuis te zijn en te genieten wan wat ik een overwinning zou noemen. Maar het leven gaat verder en hoe belangrijk is dit alles? De tijd zal het uitwijzen....
En toch, aan het lezen van de vele mails, ik pluk er hier gewoon eentje uit, blijkt dat velen, die je zelf niet kent, meeleefden en mee op tocht gingen:
Beste Franz,
Dagenlang heb ik, met veel plezier en ontroering je reisverhaal gevolgd.
Door Frankrijk, over de bergen, door Spanje, totaan het einddoel, Santiago de Compostella. Tot en met de laatste hindernis, de monsigneur die vond dat je geen stempeltje verdient had, maar geen weerwoord had.
En ben je weer terug, in het zo rustige Belgie, en kunnen alle indrukken van de reis op volgorde worden gezet. Veel succes daarmee, want ik denk dat er veel,veel, heel veel meer is gebeurt dan in de blogjes verteld kon worden.
In je blogjes waren vaak punten en zaken waarvan ik dacht, 'ja, dat voel ik ook zo', en op die manier heb je een stukje van mijn hart naar Santiago, naar Cabo Finisterra gebracht.....
Waarvoor dank.
Misschien komt het er nog eens van dat ik in de buurt van Brugge kom, en dan zal ik mijn best doen om je eens te bezoeken (als dat mag) Misschien dat je je adres kun geven....
En verder...
Deze weg is afgelegd, de volgende begint alweer.....
Bon Camino, ook in de toekomst
Het zijn jullie die bedankt zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten