De cirkel is rond, het is volbracht.

Het leek me een juiste titel voor het stukje van de blog vandaag. Hoe sommigen het doen (nietwaar Marc), weet ik niet, maar er zijn er inderdaad die reeds weten dat ik thuis ben. En het is juist, de 'moderne pelgrim' heeft zichzelf overtroffen vandaag. Ik ben inderdaad vanmorgen vroeg opgestaan (04.00 uur) en heb rit 14 en rit 15 na mekaar uitgevoerd. Zevenhonderd kilometer vandaag op de motor. Neem het van mij aan ik zou het geen tweede keer doen. Het was een stukje lijdensweg om thuis te komen. Ongeveer alles wat verkrampt kan zijn, is verkrampt. Maar soms is de roep van thuis groter dan het gezond verstand. Maar we zijn thuis, in één stuk, en kijk buiten lieve mensen, het slechte weer is er ook. Speciaal voor iedereen meegebracht uit Spanje. Hoor je het al rommelen in de verte?
De cirkel is dus rond. We kwamen België binnen via Haezebrouck en Poperinge, de stad waar ik zoveel jaar geleden mijn carrière in het onderwijs begon. En we eindigden met rond te rijden langs de Sint-Jacobskerk waar alles veertien dagen geleden begon. Het is volbracht, zoals het stuk uit de lezingen van 'goede vrijdag'. Waar zolang werd over gedroomd, waar zolang werd aan gepland, is voorbij. Of niet? Gaat het op weg gaan verder? Ik denk het wel...

En nu zijn we thuis en is er internet. Kijk eens aan, de laatste dagen was dit iedere keer een zorg. Nu dus niet. Maar met de deur die juist toesloeg, ben ik weer alleen. Sabine naar 'Fakkels en Kruisen' (het zal de eerste keer in zoveel jaren zijn, dat ik er niet bij ben, maar ik ben gewoon te moe), Wouter net van Joepie terug en moe en vuil en wil het nog even gaan doorspoelen met wat vrienden, Birgit weg met een vriend en Ilse gaan werken. Ja, de pelgrim zit zoals iedere avond alleen in zijn scriptorium. In een poging om het allemaal op een rijtje te zetten? In een poging om een diepzinnige duiding te geven aan dit avontuur. Ik denk niet dat het nu zal lukken. Daar komen nog wel andere momenten voor en die zal je ook wel op de blog kunnen lezen. Vanaf nu één berichtje per week. Op zaterdag?
De weg is tot haar einde gekomen maar binnenin ben je nog steeds op weg. Je rijdt als het ware nog een stuk verder. Naar waar? Niemand weet het.
Vanavond nog voor iedereen gekookt. Een visgerechtje zoals ik leerde maken in een keuken in Léon. En ondertussen wat verteld. Maar het is te sporadisch. Teveel indrukken zoeken zich een weg naar buiten, maar ze hinderen mekaar. Morgen zal het wellicht wat beter gaan om alles te ordenen. Een plaats te geven. Bedankt ook lieve mensen voor al die berichtjes nu en tijdens de tocht. Ze zijn/waren een echte steun. Bedankt Joop, voor de vele interventies, de Clementientjes uit Gent (ik weet het niet van die Calamares, Birgit vroeg er ook al naar), bedankt kok Hans uit mijn keuken in school voor je leuke mailtje, bedankt Chantal en Lisbeth voor het cadeau, bedankt Mère Hélène voor het kaartje, bedankt Jan de buurman, voor het simpele welkom toen ik onverwacht arriveerde, bedankt Koen om de 'essentie' centraal te plaatsen, bedankt facebook- en bloglezers, bedankt .....
En Peter, ik bracht een kaartje mee, speciaal voor jou uit Santiago, omdat je het speciaal vroeg op de open avond. Ik ben het wel vergeten te posten, maar het zal vanavond nog in je brievenbus zitten. Na 22.20 uur mag je zeker kijken.
En vergeet niet, wie morgen langs wil komen is echt welkom. Je overvalt ons niet. Dit is altijd al een beetje ons moto geweest. In dat opzicht zijn we echte Bourgondiërs. Als er iets moet gevierd worden, dan doe je dit niet alleen, maar met velen.
En terwijl ik hier zo zit, met een glas cava op de 'overwinning' en probeer deze blog rond te krijgen na 6000 kilometers tocht (de teller van de motor staat op 10006, en we vertrokken aan 4002), en berichtjes via facebook (die ik tot de blog online staat niet ga beantwoorden) denk je bij jezelf stilletjes: ben je blij dat je dit gedaan hebt. Ja! Volmondig ja. Het was een uitdaging en de voldoening is al groot, maar zal straks, wanneer ik wat meer afstand kan nemen, zeker nog groter worden. Maar dat het lang was, zeker voor wie thuis achter bleef is ook een feit. Kaarten, detailkaarten en logboeken op de kast bewijzen het dagelijkse volgen van mijn vorderingen. Bedankt dat ik de tijd kreeg om dit te mogen doen.
En wat heb je nu geleerd, hoor ik veel mensen al vragen.
Je zal het nooit geloven, maar toen ik daar tijdens de dag aan dacht voor de blog van vanavond, dan wist ik het antwoord niet. 't Is te zeggen, je weet het wel, maar je kan het niet verwoorden. Het spreekt vanzelf dat het moto van deze tocht 'Ten perdu jhamais se rocobro' voor 90 procent de lading denkt. Maar wat is de fond? Waarover gaat het echt over. Waar zou elk mensenleven moeten om draaien?
En toen viel mijn oog op de steen die ik door Lisbeth en haar broer heb laten maken voor Sabine's
veertigste verjaardag. Daar gaat het hem om mensen, daarom en daarom alleen!

Mag het mijn wens zijn voor ieder van jullie....

PS. Bedankt Sabine voor het boek van Pieter Aspe 'Postcriptum' over de plegrim die onderweg is naar Santiago de Compostela en vermoord wordt.