Tussen Ernest en de Stieren.

Na Roncevalles ging de tocht richting Pamplona. Het is koud,maar de zon schijnt. Nu zijn er inderaad meer Pelgrims op pad. Zigzaggend kruist hun weg de mijne, telkens weer. De baan over, de struiken in, ... Ze lopen in rechte lijn de voetgangers, ik omcirkel ze van bocht tot bocht. Wat verder zie je dat sommige het doorhebben en de weg volgen om zo het steeds maar kruisen te vermijden. Ze lopen links van me of rechts en straks zijn we met drie routes. De voetroute, de calle Santiago waar ik op rijd en de autoroute Di Compostela. Drie manier om enezelfde doel te bereiken. Wandelaars krijgen op hun tocht meer natuur, maar opgeslokt door die natuur, verliezen ze het zicht op het geheel. het allesomvattend glooiend landschap, waar de pelgrim zich als ene hobbelpaard door beweegt. Mijn oog streelt de glooiende vlakte waar de prille zon probeert de ochtendsluier aan stukken te steken.
En overal borden: werelderfgoed. Wat moet je je daarbij voorstellen. Dat de insentive waarom mensen op pad gaat werelderfgoed is? Of is het het pad? Of zijn het de gebouwen naast het pad? En als het de laatste twee is, mag er daar dan nooit niks meer aan veranderen? Is dat niet haaks op de pelgrimstocht zelf. Hebben mensen niet duizenden jaren lang andere paden gezocht en gevonden? Moet nu plotseling in pad 'heilig' worden? Het middel is het niet waard erfgoed te zijn, het doel wel. En ondertussen passer je kleine dorpjes en gehuchtjes, met voor je uit de grote stad. Net na Roncevalles ligt Auritz/Burguette. Het is de thuisbasis voor het boek van Ernest Hemingway 'The sun also rises'. En meteen weet je wat die munitiefabriek daar niet ver van lag te doen. En in Pamplona hebben ze hem helemaal opgegeten, de Ernest. Kijk maar even naar de foto hieronder. Jammer dat ondertussen twee gevels gewoon van model gewijzigd zijn.

Pamplona is anders een hele mooie stad. Mooie gebouwen en de flats allemaal een terras aan, waar je kan op zitten! Mooie vestingwallen, en een aantal heel mooie kerken. De Catedral de Santa Maria vind ik de mooiste. Maar jammer dat je niet nog meer tijd hebt. Hier moet ik zeker ooit terugkomen, denk ik, terwijl ik links en rechts dingen op de gevoelige plaat vastleg. Zelfs een foto'tje van de 'putjesdelvers', speciaal voor Sabine.

Nog maar eens rondgelopen door een stad, waar de stier op bepaalde dagen niet door de straten loopt (met erg gladde betegeling), maar waar die stier ook de drager is van 90% van commerce in de stad. Een stad van enige bestekenis: ze houden er zelf betogingen!