De weg tussen twee kerken is zelden een rechte...alhoewel.

En terwijl 'de weerwolven' Berlijn onveilig maken, Sabine refugio/albergue speelt voor Grietje en morgen een 'Vaesje' als hongerige gast heeft, was mijn tocht vandaag er een tussen twee kerken. Zo links en rechts zag (op facebook) en hoorde ik reeds dat thuis het 'kot' te klein is na een interview met Vangheluwe. Dat nieuws raakt echter helemaal niet tot hier! Vandaag was het de reis tussen twee kerken. Het was ook die van onmetelijke, lange rechte wegen, waar schijnbaar geen eind aan komt. Ik probeer ook de foto's wat vroeger op het net te krijgen. Gisteren was het 3 uur ('s nachts) vooraleer ze er allemaal opstonden. Maar laat ons chronologisch te werk gaan.

De moeite van het wachten

Ondanks het feit dat ik wel wat kon uitslapen, de kathedraal van Burgos opende haar deuren toch niet voor 9.30 uur, was ik op het gewone uur wakker. Eerst ons voertuig gaan tanken (het stond gelukkig nog waar ik het geplaatst had). Opnieuw even de stad ingegaan, en deze is werkelijk prachtig. Vanaf 9 uur verzamelden zich al wat pelgrims en toeristen voor de poorten van de kathedraal. Maar tot 9.29 uur, geen teken van leven. Nochtans het kon elk moment gaan gebeuren, want de plaatselijke 'bedelmadam', had zich reeds op een kartonnen doos aan de ingang geplaatst, klaar voor een dag werken. En had ik haar niet een half uur geleden zien uit een auto stappen? 'k Denk het wel!!!
In ieder geval, we mochten pas binnen om 9.38 uur. De meeste pelgrims (zeg maar allemaal, buiten ik), kwamen enkel hun stempel halen (weer zo'n type doe het zelf) en de toeristen, waren aan het bekvechten over wie wat zou gaan bekijken,... dat maakte dat ik als eerste de kathedraal binnenmocht en dus ook overal eerst liep. Fantastisch gewoon. Zo'n prachtige kerk, helemaal voor jou alleen.

En met prachtig, dan bedoel ik ook prachtig. het is waarschijnlijk een van de mooiste kerken die ik al zag. Elke hoek dat je omgaat (wat ze zit dan ook nog ingewikkeld in mekaar - ze heeft zelf een benedenklooster!) sta je opnieuw verrukt te kijken naar wat mensenhanden ooit maakten.

En dat doe je niet één keer, maar dat doe je honderden keer. Keer op keer op keer, de verbijstering voor al dat mooie. Hoeveel uren zouden ze daar aan gewerkt hebben. Hoeveel pracht en praal gemaakt door mensen die veel armoediger leefden en veel minder hadden dan wat ze voor die kerk aan het maken waren. Mensen die heel hun leven, dikwijls van vader op zoon, aan eenzelfde gebouw werkten! Je staat er niet bij stil, maar hoeveel manuren zou deze kathedraal belichamen. Zouden wij in onze tijd, zoiets nog kunnen (willen) realiseren?

De kathedraal van Léon is ook mooi, maar als je die twee op één dag ziet, dan kan je niets anders dan zeggen: geef mij maar de eerste.
Beiden zijn ze ook heel mooi gerestaureerd. In tegenstelling tot Frankrijk moet je dit de Spanjaarden meegeven: ze dragen zorg voor hun patrimonium.
Twee kerken en dan nog zoevele er tussenin. Het zou een beetje teveel kunnen worden voor het bevattingsvermogen. Maar vandaag gold in ieder geval: reizen van kerk tot kerk. Open of niet. Je stapt door het Spaanse land en ergens in de verte, zie je de volgende toren wel. Daar is het waar je moet zijn, daar richten de wegen zich op. Vamos!