Historia, todo es historia

Solo cuando to mismo un pelegrino, tando comprender la magnitud de todo.

(Mijn Spaans, met veel haar op dus). Pas als je zelf een stuk pelgrim geworden bent en dagelijks de drang van de weg, iedere morgen voelt, om hem iedere avond te verwerpen van vermoeidheid en pijn aan spieren en schouders, pas dan dringt de volle omvang van dit pelgrimeren tot je door. En vroeger nog meer dan nu, omdat de pelgrim nu, wanneer hij/zij maar wil, contact kan hebben met het thuisfront of vrienden. Vroeger liet men eenvoudigweg alles in de steek, om even dwars door Europa te gaan lopen in donkere en gevaarlijke tijden. De sporen van een legende volgend, wordt elke pelgrim zelf een stuk legende. Zijn weg, wordt dé weg. Om de essentie van de Camino te begrijpen, moet je de middeleeuwer in zijn eigen doen bekijken. Zijn samenleving, in tegenstelling tot de onze nu, was er één van geestelijke eenheid. Hij leefde meestal maar kort en verwachtte ook niet meer. Hij leefde in een gevaarlijke wereld, waar oorlogen, ziekte, ... schering en inslag waren. Hij leefde in een armoedige wereld, waar enkel de kerken, als een vinger in de hemel priemden en beloftes inhielden van beter. Hij leefde in een wereld waar alles nog verklaard werd door het onbegrijpelijke, het heilige. Dus moest er niet meer worden gezocht. Hij had daarvoor trouwens geen tijd, hij diende te 'over'-leven. Nu leven we in een wereld waar alles kan worden verklaard, en wanneer er zaken gebeuren, die we niet kunnen verklaren, staan we met de mond vol tanden. De middeleeuwer niet. Hij geloofde en had genoeg aan dat geloof om zijn wereld te vullen. En zo trok hij, overblijfselen (relieken) vererend, zoekend van land tot land, van klooster naar klooster, van kerk tot kerk. Het waren, zoals zo mooi in dit landschap hier te zien is, zijn bakens op de weg.
In diezelfde middeleeuwen trok Alfonso VI (kan ook een ander nummer zijn, want ik raak er hier niet meer wijs uit) de deuren van Spanje wijd open. Wat een invloed moet dat niet gehad hebben om denken, doen, bouwen, ... De broeders en paters van Cluny trokken Spanje binnen en in hun zog ontstonden grote kloosters op de weg naar Santiago: Sahagun, San Juan de la Pena, ... en wellicht nog veel meer, die ondertussen vergeten, overgroeid en verloren zijn gegaan. In de omgeving van hun kloosters gaan burgers wonen, Fransen en Italianen trekken Spanje binnen. Bruggen en wegen worden gebouwd, je ziet er nog zoveel op de weg, veeteelt en akkerbouw wordt verbeterd. Wat een impact moet dit niet gehad hebben op de bevolking zelf.
En ook Léon, de stad waar ik nu ben, was ooit de legerplaats van het zevende legioen van de Romeinen. Vandaar dat het ook haar naam: Legio Sophina. Het is het enigste en laatste legioen van de Romeinen in Spanje. Maar haar adelaars hadden gevochten in Hongarije, Klein-Azië, in de Alpen. Allemaal invloeden die zich hier, op deze weg, hebben kristaliseerden. De weg die trouwens de scheiding bleef tussen het naar het Noorden georiënteerde Spanje en het Spanje in handen van de Moren.
Nu pas dringt dus inderdaad de dimensie van de onderneming tot je door, op de vooravond van het bereiken van Santiago. Ineens ben je zelf de maatstaf, jij met je eigen gedachten, waarbij je af en toe probeert te denken in de gedachtengang van de pelgrim van vroeger. Nu, omdat je tijd hebt, en als enig levend object, met een machine uit de tijd van nu, een land doorkruist waar de tijd evengoed had kunnen blijven stilstaan. Nu, omdat je ziet, dat wanneer het toerisme en de pelgrimstochten naar Santiago ooit zouden komen te vervallen, dit land teruggeworpen wordt op wat het was: velden en akkers op eenzame hoogte, verlaten door iedereen.
In onze tijd ben ik nog steeds op weg naar Santiago, op zoek naar een stad, die eeuwen een antwoord gaf aan pelgrims die jaren onderweg waren. Een stad, die zo tegengesteld moet zijn aan de tijd en de plaats waarin ik leef, dat ze onwerkelijk is. Een stad die maanden zo ver en ongrijpbaar was, en nu aan het einde van de dag van morgen ligt. De weg die me jaren bezig hield en morgen haar eindpunt vindt, of is dit dé echte dwaalgedachte van elke pelgrim. Que hacemos depués de manana?