Tussen Hosannah en kruisig hem, ligt niet veel tijd.

We waren vanmorgen nog aangenaam verrast dat het droog was in Valladolid. Met al de onheilsvoorspellingen die ik gehoord had op de verschillende weerberichten, hield ik mijn hart vast. Maar een blik uit het raam, vertelde me wat ik wilde weten: het was droog (en donker, zoals normaal, maar daardoor kon ik de donkere wolken niet zien).
Valladolid op het kruispunt van een aantal wijnstreken in Spanje, we zouden nu toch wel iets moeten zien op deze dagtrip. Een dagtrip, die trouwens wat betreft kilometers kon meetellen. En het begon inderdaad goed. We waren nog maar buiten Valladolid en daar kwamen we de eerste bodega's, finca's, hacienda's, ... (en welke namen ze er hier nog allemaal aan willen geven) tegen.

De eerste honderd kilometer in de Duero-vallei verliepen erg vlot. Je ziet trouwens dat het een rijke (of eens een rijke) streek is (geweest is). Maar eens we Peñafiel gepasseerd waren, keerden de weergoden zich tegen ons (en de Spanjaarden natuurlijk). Al vlug zakte de de temperatuur naar 6 graden en werd het donkerder en donkerder.



En even later was het zover. Met licht en klankspel al wat je wilt. Nu ben ik al geen fan van motorrijden in de regen, maar als het niet anders kan, .... Wat wel verschrikkelijk vervelend is, is dat de wegen tot dan toe droog gelegen hadden. Dan krijg je zo'n glibberige film op de wegen, die je met de auto nauwelijks voelt, maar met de motor des te meer. Tijd ook om weer op te letten voor de witte lijnen, want die zijn van de eerste maal slipperig. Met andere woorden, je verkrampt al vlug op de motor. Een normaal mens, zou uitkijken naar een brug of zo om even onder te schuilen, maar er is daar maar één probleem: je hebt één weg, lang, oneindig lang voor je uit, maar geen bruggen. Geen bomen, niks. En wanneer het water goot, dan goot het ook water. Precies alsof ze hele emmers over je uitkappen. Binnen de kortste keren handschoenen kleddernat, bufje om uit te wringen en in de plooien van de motorvest voel je het water binnensijpelen. Leuk is anders. Het voelt dadelijk ook heel wat kouder aan.  Nu erg lang duurde de eerste bui niet. En terwijl je rijdt, drogen de kleren wel aan je lijf (althans de buitenkanten toch, de binnenkanten zijn nog nat). Maar de tweede lading die ongeveer vijftig kilometer aanhield, had nog meer leuks in petto. Onweer! Met reusachtige knallen en lichtspel tot op de grond. En dan zit je niet in een auto. Fijn. De kooi van Farray? Vergeet het maar. Dus proberen in het zog van een 'camiones' te rijden, zodat als 't ie valt, hij niet op mij valt. Crème op de taart waren de 12 lange kilometers met hagelstenen. Joehoe, dat is niet leuk. Harde knallen tegen de helm en de motor, tot daar nog aan toe. Hagelstenen op je rug en armen: de motorvest is dik genoeg. Maar harde hagelballen op je handen, die al verkleumd zijn: er zijn leukere dingen dan dat.
In de plensende regen bezochten we ook Soria. Mooi stadje, alhoewel met zonneschijn misschien toch nog mooier.

Na Soria: een verse lading regen. Maar het zou bijna de laatste bui zijn (in ieder geval de laatste grote).