Staf en Co ...

Geachte,

Heb heden je blog gevonden en geboeid gelezen.

We denken eraan met enkele vrienden, volgend jaar naar aanleiding van onze 60ste verjaardag deze tocht te ondernemen. Niet zomaar een motorritje, nee voor ons heeft het een diepere betekenis.

Ik zie dat u de trip in april gedaan heeft, is dat te doen? Bevries je dan niet in de Pyreneeën?

We zijn van plan om een 300 km per dag te doen, dat moet waarschijnlijk toch te doen zijn niet?

Ik weet niet of u de trip naar Compostella gevolgd heeft in het programma Man bijt Hond. Nu kan je zoiets natuurlijk niet doen, daarvoor hebben we de journalistieke kwaliteiten niet maar we zouden toch liefst in die richting gaan.

Zo weinig mogelijk autoroutes en tja slapen ...daar zijn we nog niet uit, ofwel alles op voorhand vastleggen (chambres d'Hotes of zo).

Wij zouden het zeer appreciëren mocht u uw ervaringen met ons willen delen .

Alvast bedankt

Groeten

Staf en Compagnie

 

Zo'n mail is ondertussen de eerste niet. Waarom dan aan deze speciale aandacht besteden? Misschien omdat het samen met de laatste aflevering van Haubens tocht in 'Man bijt Hond' deze week de herinneringen aan de Weg weerd deed opflakkeren. Waar begin je aan als je zo'n mail wil beantwoorden? Ik weet het niet, want de antwoorden staan allemaal wel ergens op de blog.

Met de mensen uit te nodigen op de foto-namiddag: zeker. Want dit is echt tof: blijkbaar willen Staf en Co ongeveer hetzelfde doen wat ik gedaan heb. Tochten van een 300 kilometer per dag. De Route zoveel mogelijk aanhouden. Rechts op de blog staan ze de verschillende dagroutes, maar ik heb ze ook als bestand om over te plaatsen op een Garmin-toestel. Belangrijk Staf zal nu zijn, van stilletjes aan te beginnen plannen. Een jaar geleden was dit ook ongeveer mijn startmoment waarop er 'no point of return' was. Het oegnblik waraop de beslissing viel, het is volgend jaar de paasvakantie en niet anders. Dat er dan nog wel enkele maanden overgegaan zijn, vooraleer ik de ernst van de beslissing besefte en me heb mogen haasten om alles klaar te krijgen, dat is een ander paar mouwen.

Bevries je niet. Man, 's morgens wel. Ik dacht er laatst nog aan als ik op de motor zat en tegen Birgit zei, het is wel fris. Het was verdorie 15 graden en ik had het fris. In Frankrijk (Auvergne) en in Spanje vertrok ik 's morgens met 9 graden en ik kan je verzekeren dat dit koud aanvoelt. De tweede dag in Spanje 's morgens, 2 graden en verkleumd. Maar je overleeft dat, want in de namiddag was het 22 tot 23 graden en dan word je langzaam gaargekookt in je motorkledij. Boven op de Cebreiro: bitterkoud en smelten in het naar benedenrijden. Maar dat ging. De regendag daarentegen vond ik veel erger, dan kou en warmte.

Slapen zou ik op voorhand vastleggen: je wil je motor kunnen stallen,... in alle veiligheid. Alhoewel, ik heb eigenlijk nooit ondervonden dat er gevaar voor diefstal zou zijn. Op het laatst word je zelfs wat slordig en laat je je helm over de spiegel hangen, sluit je niet af met een keten, ....

Maar neem tijd genoeg. Dat is het enigste dat ik misschien wat te weinig had. Plaats af en toe ene rustdag: er is zoveel te zien, te beleven, te ruiken,.... Tijd nemen om je te verwonderen. Tijd nemen om je dromen te realiseren.

Hopelijk zien we mekaar eens. Want hoe meer ik hier schrijf, hoe meer ik weet dat een verhaal de draagwijdte van de tocht nooit kan vatten. Hoe meer ik met woorden goochel , hoe meer ik besef dat het beelden zijn die ik zou moeten kunnen overdragen. We spreken wel eens af!