E ultreia, e ultreia

e suseia, e suseia, Deus aia nos. Onder deze zin uit de Codex Calixctus (1140) - vertaling: verder, altijd verder, hoger, altijd hoger, God help ons! ging gisteren de Nationale Pelgrimszegen door in de abdij van Tongerlo. Het was ook het ideale moment om met de motor te rijden (dacht ik, want 's ochtends vroeg was het echt mooi weer) - in de namiddag zou ik daar al heel anders over denken. Met 350 kilometers voor de wielen was het ook een gemiddelde dagtocht, zoals ik ze straks dagelijks zal rijden op weg naar Santiago. Goed om eens te rijden dus. Kwestie van het motor gevoel terug te krijgen, je bochtenwerk te kunnen bijstellen. Maar gaandeweg werd het frisser en frisser en ondanks het feit dat ik het niet vlug koud heb, kan ik je garanderen dat met de motor rijden met een buitentemperatuur van 4 graden, ook voor mij wel wat fris was! Ik had me voorgenomen om de weg naar Tongerlo ook langs 'kleinere banen' doen, zodat we de GPS even konden testen. Maar het is onvoorstelbaar hoeveel maal je in België het woord 'omleiding' op een bordje kan tegenkomen. Goed voor 60 extra kilometers! En ondanks dat ik om 7 uur vertrokken was, was het 9.40 uur voor ik in Tongerlo was. Wel veel kleinebaantjes gezien en dorpjes, ... Ook de streek gezien waar mijn collega Luc zijn kinderjaren doorbrak. In de namiddag was het echter erger. Gietende regen! Met bakken tegelijk! De zondvloed dus. Dan maar teruggekomen via de autostrade. Resultaat: net niet doorweekt, maar op z'n minst verkleumd. Hebben we dus ook geleerd. Een extra paar handschoenen zal ik zeker nodig hebben. Want na vanmorgen de kledij getest te hebben, blijken broek en vest droog, maar de handschoenen niet. En er is niets vervelender dat natte handschoenen te moeten aandoen. Het was dus een dagje realisme. Zo'n dagen zal ik zeker ook tegenkomen. Hopelijk niet teveel, maar ze zullen er zeker tussen zitten.

Maar dan de pelgrilmszegening zelf. Een mooie viering, in  een stampensvolle abdijkerk van Tongerlo - zonder verwarming! 179 Pelgrims vertrekken dit jaar naar Santiago. Een hele groep als je dat samen ziet. Al blijkt de grootste leeftijdscategorie die op tocht gaat te bestaan uit 'vroeg' gepensioneerden. Maar ook een aantal mensen die het voor de tweede, derde, ... vijfde keer doen. Achtentwintig koppels trekken straks naar Santiago. Maar ook nog andere combinaties zijn mogelijk: zoals 6 schoonzusters die samen op pad trekken en hun man vrolijk achterlaten. Ook een Duitser en zes Nederlanders waren aanwezig. Toch blijkt overduidelijk dat Limburg, Antwerpen en Vlaams-Brabant de grootste leveranciers zijn aan pelgrims voor het komende jaar. En West-Vlaanderen zal je denken? Uit Brugge: twee koppels plus nog vier mensen (waaronder ikzelf), eentje uit Oostkamp, een vrouw uit Oostende, drie mensen (waaronder een koppel) uit Wevelgem, een koppel uit Pervijze en eentje uit Koksijde, een koppel uit Roeselaere, en een koppel uit Ledegem en dan nog iemand uit Lichtervelde en eentje uit Aarsele. 23 mensen dus in het totaal.

 

We kregen de zegen en onze schelp, een gebedenboekje en een takkenbundeltje voor de achterblijvende partner. (Met een tekst waarvan Sabine zegt dat ze beter op een begrafenis past).

Deze week ook nog de leuke ervaring gehad te mogen 'getuigen' voor twee klassen van het vierde jaar Restaurant uit  Spermalie. Best boeiend, vooreerst omdat je je eigen zoon les ziet geven, maar ook interessant omdat de leerkracht zelf een aantal jaren geleden met IJD naar Saniago was getrokken. Even gebladerd in haar fotoboek. En wat zie je dan? Filip, onze buschauffeur waar we reeds een aantal jaar mee naar Montpellier gaan (portfolio Montpellier voor ons Hoger Professioneel Onderwijs), was hun chauffeur. We gaan binnen drie weken, wanneer we weer zelf in Montpellier zijn, weten waarover gebabbeld! Maar ook erg interessant om te weten welke vragen jonge mensen zich bij zo'n onderneming stellen. Bottom-line waren ze erg geïnteresseerd. En dat is het belangrijkste.  Ondertussen zijn we ook aan de verkoop van de laatste 25 schriftjes begonnen (met nog een viertal gereserveerde). En voor de Open avond zitten we al aan meer dan 40 personen. Maar ik vrees dat er nog heel wat iets moeten laten weten... En terwijl we dit intikken brengt Birgit me vlug tot de realiteit: 'je zou beter nog wat Spaans leren...' Gelijk heeft ze.

Hasta el miercoles!

Spaans: spreken is nog een hele klus ; eten en drinken doe ik voortreffelijk.

Dat wordt inderdaad voor de komende weken de grote klus. Tijd vinden om me effectief bezig te houden met wat Spaanse basiswoordenschat in te studeren. Maar gemakkelijk is het niet: of je bent te moe, of je hebt niet echt tijd...  Dat gesukkel en niet vooruit raken kan wel tot grappige situaties leiden. Zeker wanneer, zoals gisteravond, Birgit je vierkant uitlacht omdat je de meest elementaire woordjes nog niet onder de knie hebt. Ilse daarentegen is weer op wijnreis (hier zeggen ze dan dat het rustig is) en Wouter is bezig met zijn stagelessen... En wat staat er in Respons T4? Ja, inderdaad een stukje over pelgrimeren. En voor je het weet ben je weer bezig om (samen dit maal), net als vroeger een les voor te bereiden. Meer nog voor je er erg in hebt, ben je lijdend voorwerp en 'mag' je de laatste lesuren komen getuigen voor enkele jongeren (twee klassen) uit de Hotel- en Toerismeschool Spermalie. We zien wel wat het wordt. Morgen in de wagen even denken aan wat ik die jonge mensen echt wil meegeven.
Dinsdag hadden we ook de enigste dag waarop ik werkelijk actie wilde voeren in school voor het 'kinderkankerfonds'. Ik had zo, omdat er al heel wat leerkrachten een schriftje gekocht hadden, gedacht dat als ik 35 schriftjes ging verkopen, dit al een heel succes was. En 's morgens gritste ik er nog eens 5 mee voor: 'je weet maar nooit'.... ' Je weet maar nooit' was inderdaad waar: in een mum van tijd uitverkocht. Ik heb er dus vanmorgen nog heel wat in de bakjes mogen bezorgen. Echt leuk. Dat betekent concreet dat er dinsdag en vandaag door de collega's een 65-tal schriftjes gekocht werden. En dat heeft zo z'n consequenties: geen stickertjes genoeg. Gelukkig heb ik die vandaag ontvangen en dus ga ik straks de laatste schriftjes van stickertjes voorzien. En dan ook schriftjes opzij leggen voor mensen die er nog gevraagd hadden tegen de 18de maart! En de rest... de eindspurt in verkoop.
Het kleine roadboek is (eindelijk) ook af en ingebonden. Laten we hopen dat we het niet zullen nodig hebben (het dient immers maar voor het geval er iets misloopt met de GPS). Ook de helm is binnen. Flikkenfluo! Ze zullen me nu wel zien komen (of gaan in dit geval, want het is vooral van achteraan zichtbaar).
En aangezien ik er daarnet toch diende te passeren, ben ik nog maar vlug eens in de RAD-winkel binnengesprongen. Tijd om een extra regenbroek aan te schaffen, die we hopelijk niet nodig zullen hebben (we hopen dus dat het niet alle dagen water giet!), een nekfleece (een bufje zoals ze zeggen), want als het echt koud is vang je in de hals nogal wat koude in een open helm en een rugband (stel dat ik daar last van begin te krijgen).
En alhoewel het aftellen nu toch al een tijdje aan de gang is, de 100- en de 50-dagen reeds in het verleden liggen, komt de werkelijkheid nu echt dichterbij. Zaterdag is er immers de Nationale Pelgrimszegen in de abdij van Tongerlo. En daar gaan we natuurlijk naartoe met de motor, kwestie van de 'breedte' gewoon te worden. Mijn collega Luc zijn ouderlijk huis blijkt daar echt achter de hoek te staan! Ik ben trouwens ook echt benieuwd met hoeveel we dit jaar vanuit Vlaanderen op stap gaan? De typische Jambers-vragen komen nu ook bij mij naar boven: Wie zijn ze? Wat beweegt hen? Hoe oud zijn ze? Wel ik vertel het jullie zaterdag.
Buen fin de la semana.

Tussen verjaardagen door...

toch even de tijd vinden om een berichtje op de blog te posten. Inderdaad, vandaag de verjaardag van Sabine en ook Wouter z'n 21ste verjaardag dienden we nog te vieren. Druk weekend dus. Leuk weekend ook, met af en toe een onverwachte gast aan de deur. Leuk dat iedereen de weg vindt naar ons huis. Zo ook An over de middag. Fijn dat je gebleven bent om een boterhammetje mee te eten. En vroeg of laat komt dan wel de vraag: 'en hoe gaat het met de voorbereiding?'. Wel, het is de eerste maal dat op het 'to do'-lijstje meer doorschrapt is dan nog open staat. Mag dan ook wel op minder dan 50 dagen voor het vertrek. Vanochtend ook bezig geweest met '25 schriftjes' in te pakken. Zo zijn we aan de voorlaatste doos begonnen. We zitten nu ook al rond de 120 verkochte schriftjes. Links en rechts lopen nu ook de bevestigen binnen van mensen die laten weten dat ze de 18de maart aanwezig zullen zijn. Belooft een leuke avond te worden! We zijn stilletjes op weg naar 50 mensen. Ik ben er trouwens ook zeker van dat dit aantal nog wel zal groeien. Maar ook bij die avond komt nog wel wat voorbereiding kijken. Soms misschien wat maniakaal, maar ik heb graag de dingen verzorgd en afgewerkt. Het moet leuk zijn voor de mensen die tijd willen maken. Zo maakten we deze week een 'playlist' van Spaanse muziek voor die avond. En vanochtend, tussen de andere boodshappen door, ook even op zoek geweest naar wijn. De cava hebben we al voor die avond, maar ook rode mag niet ontbreken. En ik denk (ik moet hem nu wel nog proeven) dat ik iets gevonden heb. Een wijn van een boertje op de camino. Dank je wel mensen van de Brugse Wijnkelder voor de tip. Nu nog even proeven en pas dan beslissen. Trouwens rond eten en wijn ben ik nog een serieus stukje aan het voorbereiden dat in de krokusvakantie op de blog zou moeten komen. En is er nog nieuws sedert woensdag? Ja, een drietal nieuwsjes denk ik zo. Ten eerste bezorgde Marieke me twee links om nu toch maar versneld even mijn Spaans wat inhoud te geven. Typisch Marieke, stilweg, maar fijn en to the point. Een prachtige collega, waar je op kan bouwen. En gelukkig heb ik er zo veel rondlopen op school. Ik heb de links ook bij 'links' hieronder geplaatst. Je weet nooit wie er zich nog geroepen voelt. Nu moet ik er natuurlijk nog iets mee doen. Werk voor de krokusvakantie (of is dat ook uitstelgedrag?) Het tweede is dat Wouter de pelgrimszegen in Brugge zal voorbereiden. Vind ik toch ook wel even speciaal. Het is pas nu dat je beseft dat hij nu staat waar ik 21 jaar geleden stond. Aan het begin van een carrière als godsdienstleer-kracht. Dat zal dus nog wel even vergaderen zijn tussen Wouter en Carmino. Maak het niet te moeilijk mannen - en als er muziek is, liefst life! Maar ik kan alweer gerust zijn: de start wordt, zeker voor mij, al iets speciaals.  En het laatste nieuwsje is dat ook onze bisschop, mgr. De Kesel mij een aanbevelingsbrief bezorgde: één in het Frans en één in het Spaans.

Einde van het nieuws voor dit weekend, nu trek ik de keuken in, want het is feest...
Buen fin de semana a todo el mundo!

¿Y ahora qué?

Soms heb ik gezien de drukte van het ander 'werk'  de indruk dat ik niets zal weten te zetten op de blog op het einde of in het midden van de week. En dan denk je: 'eigenlijk heb ik deze paar dagen toch niks bijzonders gedaan', of  'het weinige wat ik deed, is het vertellen niet waard'. Je kan toch niet blijven zeggen dat die i-pad niet doet wat je zou willen dat hij doet en dat als het ding niet goed oppast toch zal vervangen worden door m'n klein pc-tje. Hoe laad je in godsnaam van een i-pad foto's op naar Flickr? of naar je Blog? Ik begin te geloven waarom de miserie ook in het Aards Paradijs reeds begonnen is met een 'apple'.
En dan heb je plotseling wel dingetjes die de moeite waard zijn van te vertellen. Bijvoorbeeld Marieke die kort even een kaartje binnenbrengt van Didier en Nathalie, die in Engeland zitten. En dat ze haar schriftje doorverkocht had aan Didier en nu graag een nieuw schriftje zou kopen ten voordele van het kinderkankerfonds. En ja, het inloggen vanuit Engeland was me al opgevallen, maar Didier, eerlijk, ik had de link naar jou niet gelegd. Fijn dat je alles zo trouw volgt, ook al zit je nu een beetje verder van ons!
Of het mailtje via facebook van een oude vriend van Wouter, die nu in zijn laatste jaar zit verpleging. En dat berichtje van Hans wil ik jullie zeker niet onthouden: Gewoon even om te zeggen dat ik momenteel stage loop op kinderoncologie, in het UZ Gent. En zo af en toe kom ik zaken tegen waar dan op staat... 'geschonken door het kinderkankerfonds vzw'. Ook het Koesterteam, dat de vzw financieel steunt, is heel actief bezig, en de kinderen hebben er veel aan. En dat zijn nog maar een paar voorbeelden. Kortom... je gaat die kinderen echt kunnen steunen, en dat zie ik met m'n blote ogen. Ze kunnen het echt gebruiken. Ik heb er bewondering voor! Vooral nu ik er zelf ook mee geconfronteerd wordt. Groeten, Hans. Zo'n zaken geven aan 'De Weg' toch een heel andere dimensie!
Op de laatste dag voor het vertrek organiseert het Hoger Professioneel Onderwijs ook een ontbijt voor de cursisten. En ook de opbrengst van dit 'evenement' gaat naar het Kinderkankerfonds. Bedankt collega's om hieraan te denken... Het doet me veel plezier.
Ondertussen ook al een kleine veertig mensen die hebben laten weten dat ze op de 'Open avond' aanwezig zullen zijn. Fijn, maar de zaal is groot en drank is er genoeg: er kan nog veel volk bij. Laat maar iets weten op fverplancke@live.be.
De grote Roadboeken zijn ook af. En zoals je kan zien: het zijn drie dikke bundels routes!

Je ziet in een paar dagen is er meer om te vertellen, dan je op het eerste zicht zou denken! Tot zaterdag dan maar weer. Ik zou nu helemaal niet weten waarover we het dan zullen hebben, maar ....

Testen kan helpen...ook met Valentijn

IMG_1048
Originally uploaded by fverplancke

Ik weet het, het is niet mijn gewoonte om op maandag iets op de blog te posten. Maar tot nu toe lukte het me niet om foto's via de i-pad op mijn blog up te loaden (of hoe zeg je dat juist). Ik kreeg wel de schermpjes, maar het was onmogelijk om een afbeelding in te voegen. Deze test loopt nu juist omgekeerd. Hier vertrek ik van mijn Flickr-account en verstuur van die site rechtstreeks foto en tekst naar de blog. En als jullie dit kunnen lezen, wel dan werkt het. Weer een praktisch probleempje opgelost.

Als een tierelier ...

Valentijnsweekend en ook deze week valt er weer veel nieuws te rapen uit de voorbereiding. Zo heeft ondertussen indereen een uitnodiging gekregen voor 18 maart ('t is te zeggen, wie niet via internet bereikbaar was, alle anderen lezen de blog, twitter of kregen het via hun email toegestuurd).
Deze voor- en namiddag droeg ik de laatste rond. Eigenlijk wel best gezellig: overal het verhaal kort vertellen. De gemakkelijke dingen, de moeilijke dingen. Wat klaar is en waar je nog mee bezig bent. Van sommigen weet ik ondertussen dat ze de blog tot op de letter volgen, nietwaar Lisbeth?
Ondertussen hebben ook reeds 20 mensen hun aanwezigheid op de Open avond bevestigd. Leuk om jullie dan allemaal eens samen te zien. Ik kijk nu al uit naar de vele verhalen en we zijn ondertussen ook reeds begonnen aan de powerpoint waarop alles doorlopend uitgelegd wordt.
Met de schriftjes zijn we ondertussen ook halverwege. 103 schriftjes werden ondertussen verkocht voor het kinderkankerfonds. Nog 97 te gaan. Het moet lukken.
Ondertussen blijven we ook aan de roadboeken bezig. Ik hoop daar tegen het einde van de week toch definitief een einde aan te zien. Niet dat het niet leuk is, maar het is nogal 'knutselwerk' en inse doe ik dat eigenlijk niet graag. Maar het moet gebeuren, leuk of niet. De grote boeken zijn zo goed als af (nog enkele details toevoegen en ze zijn klaar), het kleine is wat lastiger. Het mag immers niet te dik of te zwaar worden. Elke millimeter telt als het ware en toch moet je kunnen blijven zien wat je doet en naarwaar je moet, in geval van nood. Maar het te gekke zou zijn dat je niks in het roadboek terug kan vinden als de GPS het begeeft. Nu laat ons maar hopen dat dit laatste niet zal gebeuren.
Het nieuws van de dag is echter wel dat de motor terug is. En jawel de 'koffers' hangen eraan. We kunnen dus verder met de planning: kledij, farmacie, wat neem ik mee, wat niet ...
Hieronder enkele beelden van het lastdier. Op flickr vind je de rest. Voor de mensen die niet weten hoe ze daar moeten komen: klik gewoon op de foto's rechts van de tekstblokken.


Foto in de werkplaats



Thuis en jawel, het regent...



detail

Deze namiddag deed ik ook een testrit met de GPS-route.Dat werkt dus wonderwel en bij eventueel afdraaien of afwijken, corrigeert de GPS zeer snel. Super dus. at betekent dat we de routes stuk voor stuk op de GPS kunen overzetten.
En als uitsmijter m'n Spaans verder testen: Un sueño que puedo decir es la realidad

Tot woensdag 'volgers'.


If you fail to prepare, you prepare to fail

Als mij iemand zal vragen wat belangrijk is bij de voorbereiding van een tocht naar Santiago de Compostela, dan zal ik luidkeels zeggen: 'begin er op tijd aan!'. En daarmee bedoel ik niet de fase van het dromen en/of die van 'we gaan dat zeker eens doen', maar wel die van gebogen over boeken en kaarten bezig zijn met de voorbereiding. Merkwaardig hoeveel tijd daarin kruipt, hoe alles absorberend dit is. Ik ben nu ongeveer 7 maanden intensief bezig en toch heb ik nog af en toe het gevoel: gaan we dat wel klaar krijgen? Zo hangt er aan de lamp op het bijzettafeltje op de bureau waaraan de voorbereiding gebeurt, een lijstje met de 'dringende' to do's. Maar er zijn er ook andere ...  niet dringende dus, maar ook deze zullen ooit moeten afgwerkt worden!Voorbereiding, het is alles!

Ondertussen hebben we ook al meer dan 75 schriftjes verkocht voor het 'Kinderkankerfonds', dat is al meer dan € 600 voor het goede doel. Maar het moet nog beter kunnen. Ook de uitnodiging voor de Open Avond slaat ondertussen aan. Reeds meer dan 20 mensen lieten weten op die avond zeker langs te komen. Fijn en de uitnodiging staat nog maar drie dagen op de Blog! Laat dus maar horen, wie nog komt... hoe meer zielen hoe meer vreugd. Ondertussen ben ik ook begonnen aan de presentatie over de tocht die op die avond continu zal getoond worden.

Ook de bisschop van Brugge, mgr. De Kesel liet van zich horen. Ook hij heeft een aanbevelingsbrief geschreven. Collega Marieke Montaigne is die nu van het Frans in het Spaans aan het vertalen en als ik het allemaal goed begrepen heb, krijg ik een Franse en een Spaanse versie mee.

De helm is ook weg. Deze moet een ander kleurtje krijgen, wat fluo, zodanig dat we meer zichtbaar zijn in het verkeer. De veiligheid voor alles dus. En daarmee zijn we zo stilletjes gekomen bij het onderwerp: kledij. Daar gaan we ook nog eens dringend werk moeten van maken. Wat gaat mee, in hoeveel examplaren, ...?Maar ik vrees dat we daar nog wat 'strop' zitten zolang we niet weten hoeveel er exact in de motor kan. Nog even geduld dus.
Ondertussen zijn we ook nog bezig met de Roadboeken. De grote versie (deze om thuis te laten, zodanig dat men kan zien, kijken, weten waar ik nu weer uithang) is af en deze heb ik juist binnen gedaan om te laten inbinden. Morgen mag ik die afhalen (zal ook te zien zijn op de Open avond). Drie dikke delen zijn het geworden, alles tezamen een kleine 400 bladzijden. En nu zijn we begonnen aan de kleine versie, die zeker niet zo groot zal mogen zijn, want deze moet mee met mij. Je weet maar nooit dat de GPS kuren heeft of het begeeft. Daar zitten we nu aan dag 2. Ja, inderdaad, nog heel wat knip- en plakwerk voor de boeg deze week.
Denk nu echter niet dat al dit voorbereiden een 'vervelende klus' zou zijn. Integendeel, het hoort er bij. En als ik mij terugtrek in mijn 'scriptorium', dan dwaalt de geest af en ben ik reeds op weg ...
Oh ja, en bedankt voor de vele vragen en of bemoedigende woorden van de laatste weken. Jullie leven echt mee...

Een droom die men deelt geeft kracht aan die droom ...

Je volgt al enkele maanden de Blog,
Je zou de tocht eigenlijk graag zelf doen,
Je hebt er al van gehoord,
Je weet er nog van niks en je verschiet,

In alle gevallen ben je hartelijk welkom op de ‘Open avond’ naar aanleiding van mijn pelgrimstocht naar
Santiago de Compostela.
Onze instuif gaat door op vrijdag 18 maart 2011 in het Parochiaal Centrum ‘De Koepel’ (benedenzaal - Gerard Davidstraat, 8000 Brugge) tussen 19 uur en 24 uur.

Met een glas Spaanse wijn, een klein hapje en op de achtergrond wat Spaanse muziek kunnen we:
• gezellig babbelen over de tocht die drie weken later zal beginnen
• de projectie van de verschillende etappes volgen
• kennismaken met de reisgezel: de motor
• de roadboeken bekijken
• de officiële reisdocumenten bekijken
• …

Ook de intentie steen (Piedra de Esperanza) zal daar aanwezig zijn. Zo kan ook jij jouw intenties meegeven naar het graf van Sint-Jacob.

Als je niks te doen hebt en je vindt dit een goed idee en je wil afkomen, mag ik je dan vragen:
• een seintje te geven via facebook voor de facebookgebruikers, via twitter @verplanckefranz voor de
twitteraars, via email (fverplancke@skynet.be) voor de internauten, via de telefoon 0475 380 146 voor de
GSM-liefhebbers, …
• niks mee te brengen, ik heb echt niets nodig. Wil je toch wat geven, dan zal er in de zaal een spaarpotje
staan. Je weet het, de opbrengst gaat naar het ‘kinderkankerfonds’.

Ik hoop jou daar ook te mogen verwelkomen …

Steen per steen...

Bij Joodse graven zie je het (denk maar aan de Joodse begraafplaats in Praha): kleine steentjes worden opgepakt en op de grafsteen gelegd als herinnering, om de intentie van de bezoeker mee te geven ... Ook ik speelde met die gedachte. Immers een steen achterlaten aan de Cruce de Ferro is een eeuwenoude traditie. En de hoop stenen aan de voet van het ijzeren kruis getuigt van de honderden pelgrims die daar reeds een steen achterlieten. Sommigen zeggen dat de stenen de zonden van de pelgrims moet verbeelden. De Pelgrim liet dus daar al het kwaad achter vooraleer hij Santiago binnenstapte. Anderen vermelden zelfs dat voor vele Pelgrims deze plaats het eindpunt was van hun tocht en dat zij, na vele ontberingen en ziektes, daar stierven. Nog anderen zoals Tim More in 'Travels with my donkey' beweren dat de Cruce de Ferro het einde is van het Meseta gedeelte van de Camino en dat de bezinning en de eenzaamheid van het pelgrimeren daar hun apotheose vinden en dat pelgrims dat symbolisch uitdrukten om een steen, de steen van hun denken, achter te laten.

Ook ik wil in die traditie verder stappen. Maar de steen wil ik een hoopgevender symboliek meegeven. Want wat kan ik van jullie of voor jullie meenemen op mijn pelgrimstocht naar Santiago? Welke gedachten, ... kunnen met mij mee? Eén van de twee stenen die je hiernaast ziet wil de drager zijn van ieders intentie, bedenkingen, hoop en verlangen. De grootste, er is plaats voor velen. Wie wil kan in de komende weken iets op deze steen komen schrijven, tekenen, aankruisen, .... Ik noem deze steen min  piedra de esperanza. Ik heb immers de laatste maanden steeds weer mogen ervaren dat heel wat mensen tijdens het verhaal over Santiago beginnen over hun wensen, dromen, intenties, angsten, ... 'Ik zou deze tocht ooit ook willen doen, voor mijn papa, omwille van ...., omdat ik ...., omdat wij .... zouden willen, .....' Deze diepste mijmeringen wil ik meenemen en achterlaten bij de wensen, dromen en angsten van zovele duizenden voor mij.

Piedra de la confianza

Piedra de esperanza

De tweede steen die ik meeneem, noem ik mijn piedra de la confianza. Deze steen wordt mijn tocht en lotgenoot, een en terug. De steen van het vertrouwen dat het wel zal lukken, dat het onmogelijke ook mogelijk is. Wie al ooit in mijn kantoor binnenkwam zal het daar reeds in het groot hebben zien hangen, de Franse vertaling van een zin uit Goethe: 'J'aime celui qui rêve l'impossible'. Deze steen, het ymbool van mijn levensmoto, mag zeker niet ontbreken. In de steen zie je trouwens een fijne ader, die de natuur door zovele jaren samendrukken, vormen, polijsten in de steen achterliet: de Camino, de weg, de Weg!



Beide stenen zullen ook op de Pelgrimszegen aanwezig zijn!

Chantal en Lisbeth hartelijk dank voor de stenen. Bedankt voor de steun! Lisbeth bedankt ook voor de calligrafie en de symboliek. Bedankt om jullie steentje bij te dragen.

En nieuws over het bijkomende evenement? Morgen op deze blog. Leg alvast jullie agenda al maar klaar.



En de boer ... hij ploegde voort.

Dit is dus de eerste tekst op de blog gemaakt vanop de i-pad. Het is wel even wennen, maar het gaat toch verrassend vlot. We hebben deze week ook al heel wat doorgewerkt aan de routes. Ze zijn dus uiteindelijk allemaal afgewerkt, meer nog ze zijn ook al allemaal omgezet in mapsource. Zo weten we nu dat de terugweg ook een slordige 3780 kilometer bedraagt. Dat brengt de totaalstand dus op 5600 kilometer.
Al bij al zitten we dus niet zo ver achter op het planningsschema. Slechts een dag of drie en dat valt dus best mee.

Chromen draagvlak

Maar de motor die had moeten klaar zijn, die is dat dus niet! En vermoedelijk zal het nog veertien dagen duren. Wat is er aan de hand? Wel, de stukken zijn niet binnen. Dat is één kant van het verhaal. De andere kant is positiever. Blijkbaar heeft Burgman wel dragers voor zijbagage. Dat zijn ze in de garage op het spoor gekomen via een website in Amerika. Dat betekent dus dat er niet zelf moet geknutseld worden en dat is een hele stap voorwaarts. Je weet immers uiteindelijk nooit hoe het er zal uitzien. Ten tweede betekent dat ook dat er geen (tamelijk lelijke) aluminiumkoffers moeten gebruikt worden, maar dat lichtgewicht koffers (afneembaar als kleine valies) kunnen gebruikt worden. Dat is dus een tweede stap vooruit. Minder dood gewicht en esthetisch zeker mooier. Ik heb de koffers zien staan en ze zijn de moeite. Al bij al is het verlies van veertien dagen - het chromen draagvlak is al in Duitsland - nog niet zo erg. Ik heb trouwens de motor vandaag gezien en de achterste koffer is in ieder geval al de max! Op het fotootje zie je hoe het chromen buizenstel eruitziet. En denk zwart in de plaats van het rode model.

Ondertussen ben ik dus weer overgeschakeld op de PC. Blijkbaar kan ik niet dadelijk vinden hoe ik foto's in de blog moet importeren vanop de i-pad. Ik zal dus even moeten aankloppen bij de informaticawizards op school. Frederik zet je klaar!

Deze week plannen we nog verder aan het evenement. Nog te vroeg om hier nu al iets over te zeggen. Daarvoor zal je moeten wachten tot zondag. En ondertussen starten we met de aanmaak van de roadbooks.
Nog werk genoeg dus...