Je kunt alleen maar leren als je onderwijst...

Kan misschien eigenaardig klinken, maar hoe langer ik bezig ben met deze blog, hoe meer ik daarvan overtuigd raak. Iedereen heeft z'n eigen manier om tegen het leven aan te kijken. Iedereen heeft zijn of haar manier om problemen aan te pakken. Dat is iets dat me al heel lang duidelijk is. En terwijl ik dat hier neerschrijf, denk ik aan het 'Vastenboek' dat we vroeger met enkele gezinnen maakten. Elke avond was het boek bij iemand en die schreef  iets. Ik heb dat eigenlijk nooit graag gedaan, dat schrijven bedoel ik. Wel het lezen: waar is die of die mee bezig? Hoe gaat die daarmee om?
En sedert een week schrijven we dagelijks in de blog. Hoe een dubbeltje rollen kan. De laatste 'weken', zeg straks maar de laatste 'dagen' van de voorbereiding. En tijdens het schrijven wordt zoveel duidelijk (of onduidelijk, maar dat is eigenlijk een beetje hetzelfde). Weet je, soms besef ik dat ik hier enorm veel aan het 'onderwijzen' ben. Want onderwijzen is aantonen dat het kan. Leren is het mogelijk maken voor jezelf.

Ik heb daarnet ook de 'preek' geschreven voor nu zaterdag. Op school is er jubileumviering van de oud-leerlingen. De omhaling mag gaan naar het kinderkankerfonds. Fijn dus. De teller staat nu op 1700 euro en een beetje. Hopelijk komen er daar nog enkele 100-den eurotjes bij. 2000 euro zou zeer leuk zijn al resultaat. Of iets meer dan 2500 euro, dat zou dan ongeveer een euro per kilometer van de heenweg zijn. We blijven hopen voor het kinderkankerfonds. Hopelijk kunnen we straks dat ultieme doel realiseren want volgende week is er nog een ontbijt van de leerlingen van het HPO ten voordele van het kinderkankerfonds.

Nog vergeten te vertellen dat het deze week, blijkbaar de week van het 'krijgen' is. Enkele dagen gelden kreeg ik van Marie-Josèphe een kleine 'Jakobsmuschel', gekocht in het Begijnhof in Brugge en gemaakt in Maria Laach. Bedankt in ieder geval. We hebben nu schelpjes in allerlei formaten. Was ook best leuk om te lezen wat erop stond. 'Die Jacobsmuschel gilt seit vielen Jarhunderten als Erkennings- und Schutzzeichen der Jacobspilger, die nach Santiago de Compostela wallfahren - getragen auf der Kleidung, meist aber am Hut'. Knap toch? Of valt het je niet op. Bij de meeste teksten las ik tot u toe dat deze gedragen werd om de hals. En wat blijkt nu, in Duitsland op de hoed. En eigenlijk verwondert me dat niet, want wie in Duitsland de hoeden bekijkt, ziet dat men allerlei tekentjes op hoeden aanbrengt.

En gisteren kwam dan uit Gent de CD aan. Inderdaad Alain en Annemie, ik heb een tamelijk uitgewerkte bibliografie, maar nada muziek dus. Komt daar nu duidelijk verandering in met de 'Miracles of Compostela'. Een volledige CD met polyfone gezangen uit de Codex Calixtus. En ook een leuke begeleidende brief. Dank jullie wel. Gedurende de middeleeuwen waren er drie heilige plaatsen: Jeruzalem, Rome en Compostela. Sinds het eind van de 12de eeuw bezat de kathedraal in Santiago een manuscript dat de liber Sancti Jacobi' noemt of nog beter gekend is onder de naam 'Codex Calixtinus'. Zoals we reeds (ergens) eerder in de blog vermeldden bestaat dit werk uit vijf boeken. In die vijf boeken zitten de preken van Jacobus, liederen en lessen voor feestdagen, verhalen over mirakelen en legenden, een epos over de werken van Karel de Grote in Spanje en de vermelding van de verschillende routes op weg naar Santiago. Maar ook (en dat had ik nog niet echt goed door) een bijlage met polyfonsche muziek! Hoe datin de codex raakte, is blijkbaar niet geweten, maar naar het schijnt is de polyfonie zuiver Frans. En drie keer raden waar het oorsponkelijk zou geschreven zijn? Ja, juist in Cluny! (rond 1150). En deze liederen staan op de CD. Mooi. Vanaf nu kunnen we wanneer we aan de blog werken, echt denken in een 'scriptorium' te zitten. Ook al hadden we gezegd geen muziek te zullen meenemen, deze CD is gecopiëerd naar het tabletje. 

O iacobe christicola, sis protector amaha

ut cum christo tecum una letemur in secula. Amen

(Jacobus, volger van Christus, bescherm uw volk, zodat wij samen met u en Christus eeuwig zouden leven. uit alleluia, gratuletur et letemur)

Een paternoster van verhalen...

Vandaag op de blog, een keten van kleine verhaaltjes, dingetjes die me opvielen in de afgelopen 20 uur.

Parabel. Onder die titel is op de onderzijde van de trap van de Hotelschool in Koksijde een tekst geschreven.

Eerst hebben we

normen en waarden geleerd

daarna bespot en bekritiseerd

zonder normen geleefd

om nu één norm te leren

hoe je zonder

waarden

niet kunt leven

Toen ik die zin gisteren las, dacht ik: hoe waar... En hoeveel leerlingen die hier passeren zullen nu ook even stilstaan bij de inhoud ervan? Of zullen, aangezien jonge mensen dikwijls in zin drie schijnen vast te hangen, pas later beseffen dat ze uiteindelijk bij de laatste drie zinnen zijn aanbeland.

Krant. Komt Wouter gisteravond binnen van de werving met de KSA. Want terwijl ik op de motor naar Santiago tuf, gaan ook weer heel veel jongeren uit jeugdbewegingen op pad: het is de JOEPIE. Je weet wel, met z'n allen, uit verschillende provincies op zoek en op stap naar stad X. Wouter dus ook, voor de laatste maal, maar eerst moest hij nog ronselen:  kijken wie er mee gaat. En wat brengt hij mee? Een stuk (enkele bladen) uit de Standaard (dank je wel Vaes-jes) over 'Bonjour je suis un pèlerin Belge'. Jawel, over Arnout Hauben uit 'Man bijt Hond'. Leuk artikel. Voor wie dacht dat de tocht in één keer gefilmd was: mis poes. Telkens in stukjes van veertien dagen. Hij moet nu trouwens nog terug voor de laatste zes dagen van de tocht.

En met welke zin, welk citaat uit het boek van Cees Nooteboom 'De Omweg naar Santiago' eindigt de tekst? Jawel, waarschijnlijk met de mooiste zin uit het boek (we hebben het maanden geleden hier al op de blog geplaatst - en dus warme omroep om ook het boek te gaan lezen):

Het is niet te bewijzen

en toch geloof ik het:

op sommige plaatsen in de wereld

wordt je aankomst of vertrek

op geheimzinnige wijze vermeerderd

door de emoties van al diegenen

die daar eerder zijn vertrokken of aangekomen.

De Post. En morgen hebben we het over wat hieronder staat. Het kwam zojuist mee met de post uit Gent.



Hoe meer je ernaar kijkt ....

hoe meer je er ziet. Soms heb je dat. Je koopt een nieuwe wagen en hopla je ziet die wagen overal en voordien zag je die niet. Je bent als koppel in verwachting en, jawel, iedereen schijnt in verwachting te zijn. Ik heb dat ook met het Santiago-verschijnsel. Plotseling begin je het overal te zien en voordien was je dat helemaal niet opgevallen. Zowas het ook vorige week: Montpellier, al vele keren gedaan, maar het was de eerste maal dat ik Santiago zo manifest aanwezig zag. Arles, net hetzelfde. Het ligt op de route ja, maar nooit bij stilgestaan. Geen haar op je hoofd die eraan denkt om Arles te verbinden met Santiago de Compostela.  Wel met de Romeinen met hun arena, theater, badhuis,...

Hoe kom ik hier nu op? Wel omdat Marieke toen we voor het portaal van de abdijkerk van Saint-Trophime stonden, vroeg wat de beeldjes betekenden. Sommige wist ik nog, maar de hele krans met ventjes: not a clue! Dus ik zoek dat op en wat blijkt? Het zijn pelgrims op weg naar Santiago! Hiernaast staan ze op de foto. Als men zegt dat alle wegen naar Rome leiden wel dan zeker ook naar Santigo! Wees daar maar van overtuigd.

Vanaf vandaag is het autorijden ook gedaan. De laatste veertien dagen rijden we met de motor, weer of geen weer. Trouwens ook straks zal het 'weer' niet te kiezen zijn. En dadelijk zie je dingetjes waarnog aan gesleuteld moet worden: GPS staat niet echt goed met de invallende zon, een spiegel die wat bijgeregeld moet worden. Zaken die ik na gisteren en vandaag gereden te hebben, ondervonden heb. Trouwens beter nu en zien wat ik zelf kan doen, dan later met de mond vol tanden staan. Zaterdagochtend moeten we toch voor groot onderhoud met de motor. Het laatste onderhoud voor het vertrek. Intussen genieten van het weer, beseffen dat wanneer je met open vizier rijdt, vliegen hard kunnen aankomen, ... maar vooral kilometeropbouw en gewenning. Vanaf nu slaapt de motor ook buiten onder een hoes (6 euro deze week bij Blokker, ze doen erom), zodanig dat ik zeker ben dat ik met de dauw/mist/regen 's morgens geen startproblemen zal hebben. Of probeer ik nu te goed voorbereid te zijn? Ook aan de vest moet nog iets genaaid worden. De aanpassing van de velcro aan de hals is perfect nu, maar de borstzakvelcro lost....
De laatste loodjes blijven dus maar komen.... maar ondertussen toch ferm aan het aftellen.
Morgen?

Piedra de Esperanza

Het Cruz de Ferro is een stenen zuil, waarboven een ijzeren kruis staat. Niet meer het origineel, maar een kopie. Het origineel wordt bewaard in de Museum van de Camino in Astorga. Aan de basis heeft zich door de jaren een hoop stenen gevormd. Het is traditie dat Pelgrims daar een steen gooiden. Soms was het zelfs voor velen het einde van de tocht. In ieder geval symboliseerde de steen de intenties, hun hoop, ...

Vandaar dat ook wij jullie intenties wilden meenemen en dat een steen ontstond, waarop iedereen een intentie kon meegeven. De steen zal nog aanwezig zijn op de eucharistieviering van de oud-leerlingen van het Sint-Amandscollege in Kortrijk op zaterdag 2 april 2011 en op de pelgrimszegen op 9 april 2011 in de Sint-Jacobskerk te Brugge. Daarna gaat hij mee op tocht om daar achtergelaten te worden.

Jullie intenties worden daar naar aloud gebruik achtergelaten met het vertrouwen dat de Heilige Jacobus oor zal hebben voor jullie vragen.

De andere steen, de tweede nml. de Piedra de la Confianza komt mee terug, als stille getuige van de lange tocht.

Tot morgen op de blog!

Man bijt hond en andere zaken...

Gisterenavond voor de eerste maal de reportage gezien in 'Man bijt Hond' over de pelgrim naar Santiago. Het was meteen het meest herkenbare stukje. Hij trok immers van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Roncevalles, een stukje dat we vorig jaar in de grote vakantie met Sabine en Birgit gedaan hebben.

Voor velen ook het begin van hun tocht. Daarjuist nog even gekeken en ja, voor mij zal dat ongeveer halverwege de weg heen zijn. Trouwens de foto hierboven is vorig jaar genomen op de pas tussen Saint-Jean en Roncevalles. Een eenzaam zich naar bovenslingerend stuk weg, tussen schrale vegetatie, koeien en schapen en een vleugje mist.
Gisteren ook een leuke reachtie gekregen op m'n blog van Joop. Hij gaf in de reactie de tekst van een lied mee, die goed aansluit bij het gedachtengoed van gisteren. Ik wil hem jullie niet onthouden:

"IN VUUR EN VLAM" (tekst: Cees Remmers, muziek: Floris van der Putt)

Wie leeft verloren in de tijd

raakt aan de haast zijn leven kwijt

hij gaat zijn weg met ogen dicht

en ziet geen spoor,

geen schijn van licht;

maar als zo’n blinde ziende wordt,

dan komt hij oog en oor te kort,

hij vindt zichzelf, de dag breekt aan,

hij komt in vuur en vlam te staan.

Maar soms zijn mensen levend dood

want hun bestaan is ademnood,

ze leven roekeloos en snel

en zetten hart en hoofd op ’t spel;

maar als zo’n mens geduldig wacht,

dan voelt hij hoe een ander zacht

zijn armen om hem heen wil slaan,

hij komt in vuur en vlam te staan.

Wanneer een mens maar verder wil

hij jaagt maar door en staat niet stil

op weg naar geld en klatergoud,

zo’n mens verslijt, wordt ziende oud;

maar als hij knielt en biddend rust

misschien dat God hem wakker kust,

Hij haalt hem uit zijn droom vandaan,

hij komt in vuur en vlam te staan.

Wie vastgeroest en uitgedoofd

alleen nog in vandaag gelooft,

wie nooit eens over bergen ziet,

wordt moe en sterven zal zijn lied;

maar als in harten heimwee brandt

naar nieuwer tijd en blijer land,

dan breken mensen op en gaan,

men komt in vuur en vlam te staan.

Het is inderdaad mogelijk om op een blogbericht ook een reactie te plaatsen. Ik denk dat er heel wat dat nog niet doorhebben, gezien men mij op andere manieren contacteert.

Je klikt gewoon onderaan een berichtje op het rode woordje 'reactie'. En dan kan je je ding kwijt. Daar kan je ook andere reactie lezen (wanneer er  bijvoorbeeld 1 reactie staat, of 2 reacties, ...).
Gisteren nog een opblaasbaar hoofdkussentje gekocht, want een week Montpellier heeft me er weer aan herinnerd dat slapen op 1 kussen niet lukt.
Ondertussen is de viering rond de Pelgrimszegen ook zo goed als rond. Nu nog dat in een boekje krijgen deze week en de kaarten van Spanje afwerken,.... het zou allemaal moeten lukken.
Tot morgen!

Nog veertien dagen ...

Nog veertien dagen en we zijn onderweg. Nu is het echt niet lang meer. Bijna niet te geloven na zoveel maanden van voorbereiding, komt het vertrek zienderogen dichterbij. Vandaag wordt het een bijzonder kort tekstje, maar we passen nu de blog aan naar de nieuwe vorm. Straks even luisteren hoever Wouter en Carmino opgeschoten zijn met de 'Pelgrimszegen'. Morgen plaatsen we een nieuwe blog, deze maal rond de Piedra de Esperanza. Vorige week, in Montpellier, tijdens een gesprek even moeten denken aan een tekst die ik gelezen had in 'De Pelgrimstocht naar Santiago' van Paulo Coelho. Maar ik kon ze me toen niet echt herinneren en heb dus vanochtend mijn notities er maar even bijgenomen. Het ging over dromen. Je mag immers nooit ophouden met dromen. 'De droom is het voedsel van de ziel'. En dat doet me dan weer denken aan mijn tijd in Leuven en de lessen van Roger Burggraeve rond Levinas. Die zei dat ook: wie stopt van zich te verwonderen stopt met leven. Het is maar door de verwondering dat het leven boeiend is en blijft. En inderdaad, ik denk dat heel wat mensen op een bepaald moment stoppen van dromen en vervallen in 'automatismen' en sleur. Coelho zegt in zijn boek: de eerste aanwijzing dat we onze dromen aan het doden zijn, is 'tijdsgebrek'. Je kent dat wel: ooit wil ik dat doen, maar ik heb daar nu geen tijd voor.... Het tweede symptoom van de dood van onze dromen zijn de zekerheden. Omdat we 'gesetteld' zijn en ons leven niet meer als avontuur bekijken, gaan we ons omringen met zekerheden. Zoiets typisch Vlaams! En het derde symptoom van de dood van onze dromen is de rust. Het leven wordt een lange zomer. Het verlangt geen grootse dingen meer van ons. Vandaar ook de spreuk waaronder mijn pelrgimstocht plaats vindt: Ten Perdu jhamais se rocobro. Of voor wie mijn kantoor in Kortrijk binnenkomt, de Franse versie van een zin uit het werk van Goethe: J'aime celui qui rêve l'impossible'! Ze hangt daar niet zomaar....

Wijzigingen aan de blog: deel 4

En met deze laatste slide over de wijzigingen die er in de blog zitten aan te komen, zit ook de portfolio Montpellier met de cursisten van het HPO erop. Straks binnen enkele uren de terugtocht naar België. Een vermoeiende week, met aangename en gedreven collega's zitten erop. Het was interessant er weer eens helemaal bij te zijn van het begin tot het einde om weer echt goed te weten wat de impact op de cursisten is. Fijne collega's en een koekegoede chauffeur, Filip. Het was weer een lange, vermoeiende tijd, maar uiteindelijk zie je cursisten wel groeien (sommigen ook jammer genoeg niet). Bedankt ook voor jullie milde zeepbijdrage collega's, ik zal frisriekend de tocht aanvatten en doormaken. Alleen al bij het openen van ieder zakje zal deze week me wel weer eens voor de geest komen: de jacht op het plantgoed, het gebruik van rozemarijn, ... Vandaag trouwens in Arles, zagen we twee pelgrims op weg. Arles ligt immers op de Italiaanse route naar Compostela. Zo zie je maar, allles schijnt daar de laatste tijd mee te maken te hebben.

A la proxima.

Wijzigingen aan de blog: deel 3

Nog 16 dagen en we hebben de receptie in Montpellier achter de rug. Vandaag gaan we met de cursisten richting Nîmes en Arles. Door het late uur gisteren, en de sluipende vermoeidheid, vandaag maar een kort bericht op de blog: een vervolg op de reeks 'wat wijzigt er straks aan de blog'. En terwijl het buiten alweer een fantastische dag belooft te worden, hoop ik dat het straks even mooi weer zal zijn wanneer de tocht begint. Hopen en duimen maar, want het komt van langsom dichter bij!

Thuis schijnen ze zich blijkbaar ook te amuseren, althans Wouter in Leuven toch. Bewijsmateriaal genoeg te zien op TV! Maar het zal omwille van de cultuur geweest zijn, denk ik, de beiaard deed mee. De rest, het bier, was daar waarschijnlijk toevallig.

A demain!

Ik kon het niet laten + Wijzigingen aan de blog: deel 2

Gisteren hadden de cursisten van het HPO een werkbezoek in Sauramps in het Odysseum in Montpellier. Een grote boekenwinkel, maar geen keten zoals de Fnac. Met een enorme keuze aan boeken. En wat zagen we? Jawel, een hele sectie aan boeken over Santiago de Compostela. Ik kon het niet laten en schafte me een boekje aan over 'les origines et histoires des chemins de Compostelle'. Vanacht nog wat zitten in lezen. Best interessant. Maar soms ook kleine storende foutjes. Zo wordt de Via Brugensis op de middenpagina (met het overzicht van alle routes) niet vermeld, maar enkele bladzijden verder: hupla daar wel. Maar voor de rest best interessant. Ik kijk de komende dagen wel wat er eventueel op de blog kan van verschijnen. Ondertussen werd het wel het meest goedkope boekje dat ik aanschafte: slechts 5 euro! Moet je in België eens proberen te vinden.

A demain!

Wijzigingen aan de blog: deel 1

Op de Open Avond toonden we ook een powerpoint waarin onder andere de wijzigen die in de komende weken worden doorgevoerd in de blog aan bod komen. We willen deze ook hier nog eens plaatsen zodanig dat wie er niet bij was, ook zijn/haar weg op de blog kan terugvinden. Ondertussen zijn we op de blog ook de kaap van de 2000 aanmeldingen gepasseerd. Had ik eigenlijk nooit gedacht of verwacht. Dus voor de komende dagen, een overzicht vanuit Montpellier, met enkele slides uit de powerpoint van vrijdag.

Een overzicht van de route; FAQ 1

Eén van de meest voorkomende vragen was: kan de route niet korter? Alles kan natuurlijk. Op de kaart zie je inderdaad dat je recht zou kunnen doorsteken van Orléans naar Cahors. Waarom doen we dat niet? Omdat we een aantal historische routes willen combineren. We vertrekken via de Via Brugensis om dan de tweede dag de weg Parijs, Orléans te beginnen. Maar omdat ook op de pelgrimsroutes enorm veel invloeden kwamen vanuit Cluny en de Cisterciënzers, steken we over naar de route uit Vézelay. Zo kunnen we Anzy-Le-Duc, Paray-le-Monial, (de volgende dag Conques)... op de tocht meepikken en starten we de volgende dag in Le-Puy-en-Vélay. Dat is immers de plaats waar historisch de allereerste bedevaart naar Santiago begon. Het ommetje naar Lourdes is dan weer eerder een eerbetoon aan mijn moeder, net zoals in het begin het ommetje naar Saint-Amand-les-eaux te maken heeft met school (van daaruit werden de eerste monikken gestuurd, die dan de school hebben opgericht). Vanaf dan volgen we wreed braaf de camino Frances.

De weg is een aaneenborduren van herinneringen en verlangens...

Du premier frisson du printemps...

Terwijl het buiten nog 17 graden is, zitten wij uiteindelijk op onze hotelkamer. Wel niet waar we oorsponkelijk gedacht hadden, want daar is het dus afgebrand sedert vrijdag. En ons iets laten weten, ho maar. Maar we hebben een oplossing gevonden. We zijn dus deze week met de cursisten van ons Hoger Professioneel Onderwijs in Montpellier. Maar daar gaat het hier niet over. Vandaag dus een lange rit, met de wagen. Maar toch: zeker deze ochtend passeerden er voortdurend steden en dorpen de revue, waar ik binnen een twintigtal dagen met de motor zal passeren. Ik kon het dan ook niet laten en ben tussen Parijs een Orleans een stukje van de route van dag 2 gaan doen. Prachtig gewoon. En veel GPS zal ik voor dat stuk niet nodig hebben. Ik ken het zowaar van buiten. De stukken die ik deze namiddag deed, in omgekeerde richting dan, tussen Milau en Issoire, dat is wat anders. Prachtig, daar niks van, maar ik denk dat ik er bij de terugweg toch zal moeten aan denken om op die dag een stukje autostrade te doen. Het is te veel omhoog en omlaag, bocht links en bocht rechts met daartussen, à la France her en der ronde punten gesmeten. Ik moet die dag teveel kilometers doen en om dat allemaal werkbaar te houden.... Hier zal dus wat aanpassingswerk nodig zijn. We zien wel. Niet dat ik dat nu nog allemaal zal aanpassen, dat zal eerder werk zijn voor de dag zelf. De autostrade loopt immers voor het grootste gedeelte naast het traject, dus overschakelen (voor een klein of groot stukje) kan dus geen probleem zijn.
Een hele dag lang in de wagen en her en der kwamen nog flarden gesprek terug van vrijdag. Een soort FAQ's: frequently asked questions. Ik kijk wat ik ermee doe. Misschien probeer ik wel deze week iedere dag iets op de blog te zetten. Het zou een goede oefening zijn: nu ben ik ook op weg en ik zal dan 's avonds ook nog moeten/willen schrijven. Het zou een goede oefening zijn.
Hier in Frankrijk waren er in ieder geval hopen 'motards' op baan. Zeker rond de Allier slingerden ze zich in grote groepen over de baan, langs de bergen.
De zon zat uit en dat voelde je. Ook al zag je nog (zeker in de Languedoc) dat er hier vorige week hopen water viel - wegen ondergelopen, water op de wijngaarden - het seizoen keert. Hopelijk hebben we binnen een drie weken ook zo'n weer. Het was in ieder geval een enorm verschil met vorig jaar. Toen lag er nog sneeuw op de passen in de de Auvergne. Nu heerlijk niks.
A demain, j'espère...

Als je je kijk op de dingen verandert, veranderen de dingen waarnaar je kijkt!

De blogtekst van vandaag kan niet anders dan terugkijken op de meer dan geslaagde avond van gisteren: de Open Avond. Iets meer dan een  zestigtal mensen kwam gisteren (en vanmorgen) langs in de Koepel, om een babbeltje te slaan, in de voorbereiding te neuzen, een hapje te eten, de motor te bekijken, ... kortom gezellig samen te zijn. Een bonte variatie van 'long-time' vrienden, 'weerwolf-'vrienden, 'werk-'vrienden, 'buur-'vrienden, ....vrienden. Best leuk hoe iedereen vanuit een eigen invalshoek bezig was, vragen stelde,...
Ik weet het, ik heb niet bij iedereen even lang kunnen stilstaan. Want plots kwam iedereen binnen en voor ik het wist was het drie uur 's nachts of vanochtend. Het doet me echter wel veel plezier te zien, dat iedereen de weg naar voedsel en drank gevonden heeft.

Bedankt ook Wouter en Sabine om de 'catering' te doen en de opkuis te verzorgen. Maar zeker ook dank je wel aan Birgit, die de hele avond (samen met Grietje) zorgde dat niemand 'droog' viel. Het was blijkbaar zo druk dat ze bijna geen tijd gehad heeft om foto's te nemen. Wat maakt dat de beeldjes die je kan zien (de volledige serie kan je zien op Flickr) van voor het begin of naar het einde van de avond waren. Maar geen probleem, ze geven zeker een duidelijk beeld van hoe het was. Wat me ook opgevallen is, is dat velen hun intenties hebben willen meegeven met de Steen van de Hoop. Maar ook mijn Moleskin met voorbereidingen van maanden ver, werd door vele mensen met veel aandacht doorbladerd en soms ook heel uitvoerig gelezen. Ik denk dat het voor velen ook een ontmoeting was met mensen die ze lange tijd niet meer gezien hadden, mensen die ze konden leren kennen. Ook dat is fijn dus.

Bedankt dus allemaal om er zo'n fijne avond van te maken...

Bedankt om de leuke gesprekken ...
Bedankt Ilse en Lars om toch nog langs te komen ...

Bedankt voor de vele kaartjes met hele mooie teksten (waarvan ik er al eentje pikte om een titel te geven aan dit blogstukje....

Bedankt om mer eraan te herinneren dat 'zoiets' na de tocht ook best leuk zou zijn ...

Bedankt Carmino en Bert om na andere bezigheden gisterenavond in de heel late uurtjes toch nog langs te komen....

Bedankt om me erop te wijzen dat bepaalde onderdeen van de powerpoint, namelijk over de gebruiksaanwijzing van de blog best nog eens op de blog zouden mogen komen...
Bedankt Peter om me erop we wijzen dat een kaartje uit Santiago leuk zou zijn ...
Bedankt Kris om we erop te wijzen dat de Vendôme ook een beetje het aards paradijs is ...

Maar bovenal,
dank je wel, allemaal, in naam van het kinderkankerfonds om jullie milde giften!

We duvv'n 'deure duujn!

Nuus leven is djuuste lik en errepelstik,

iederen uutkomn beplant en bepoöt:

en va' voörn in de veurn gruujn dr zoenger da'j't weet

bloemn...oek distels, gruwelik groöt!

Bloemn uuttrekk'n, 't is woa, dat doet olleman geern

mo de distels loaten ze gruujn:

Oj' wult weten waarom

- 't is in één zin ezeid -

ze duuvn niet deure duujn!

Stond er op een kaartje geschreven dat ik onlangs kreeg van iemand die er vrijdag niet bij kan zijn. En erbij stond geschreven: 'maar jij wel!'. En dit is maar één van de vele kleine kaartjes of wensen die ik de laatste dagen gekregen heb van 'volgers van de Blog', die er vrijdag niet kunnen bij zijn. Bedankt voor zoveel steun, allemaal! Want je kan wel willen deure duujn, zonder wat steun links en rechts is dat echt niet te doen.

Van de 'volgers' die komen, krijg je dan weer andere berichtjes. Zo in de zin van: er is wel iets te drinken, maar moeten we ook honger lijden? Echte 'Bourgondiërs' dus. Het risico van verhongern schat ik erg klein in. Ben juist terug van 'inkopen' te doen: kaas, worst (in allerlei vormen), rillettes, du boudin blanc, chipjes voor wie het niet laten kan en een Jambon Serrano...  Allemaal producten uit de landen die ik straks doorkruis (dit is geen quizvraag, het zijn er maar twee). Ik denk wel dat er niemand met grote honger naar huis zal moeten gaan.

Met de andere voorbereidingen staat het jammer genoeg op een erg laag pitje. Met de info-avonden voor de derde graad op onze verschillende campussen en de verdere ontwikkeling van de website en de reclame-campagne voor het handelsonderwijs, de voorbereiding voor de week Montpellier, ... schiet er geen tijd meer over. Net wat ik gevreesd had en ik ben dus echt blij dat ik in de krokusvakantie echt goed opgeschoten ben. Want ondertussen tikt de klok verder en wordt het spannender en spannender. Nog een grote drie weken en het is zover.

Ook de spanning op de blog neemt toe. Wordt er ingelogd, zeg! We zitten nu aan een gemiddelde van 20 inloggingen per dag! Op maandbasis zaten er deze maand zelfs uitschieters bij met méér dan 100 inloggingen per dag. Op zoek naar nieuws: wel we blijven berichten posten en voor wie vrijdag kan langskomen:

We zullen veel te vertellen hebben.... (of jullie veel te vragen?) En vergeet het niet: de steen voor de intenties zal klaarliggen.

P.S. De nieuwe verzekeringspapieren voor de motor zijn binnen!

My destiny calls and I go

My destiny calls and I go, and the wild winds of fortune

will carry me onward, oh whithersoever they blow.

Whithersoever they blow, onward to glory I go!

The Lord of La Mancha

Met dit stukje uit Cervantes' werk Don Quichote, de man van La Mancha,  begint dit laatste blogbericht van de krokusvakantie. Het tekstje komt uit de blog van Hans Versteegt, die mij een mailtje stuurde uit Nederland. Blijkbaar heeft hij al een paar pogingen ondernomen om naar Santiago te gaan, maar telkens bleef het bij een poging. Nu, misschien komt het er ooit wel van. Hans, de aanhouder wint! Naar zijn blog te lezen, zal het aan de voorbereiding niet gelegen hebben. Maar onderweg kan inderdaad vanalles gebeuren. In ieder geval 'pikten' we even het tekstje mee, waarmee zijn blog begint.

Met de blog schakelen we nu weer over op het 'normale regime'. Dat betekent dat je een blogtekst kan verwachten op woensdag 16 maart, eentje op zaterdag 19 maart, eentje vanuit Montpellier op woensdag 23 maart (maar het kan ook donderdag 24 maart worden, want op woensdag hebben we de internationale receptie en ik weet niet in welke mate ik in staat zal zijn die dag online te gaan), zaterdag 26 maart, woensdag 31 maart, zaterdag 2 maart en vanaf dan weer elke dag.

Ondertussen is er tijdens de krokusvakantie bijzonder veel beweging geweest op de blog. We zijn de krokus ingegaan met een 1400 inloggingen op de blog en vandaag staan we al op 1771. Dat is dus meer dan 370 keer dat iemand inlogde deze week.

Ondertussen gisteren: samen met Brirgit de motor een laatste badje gegeven. Blinken dat hij doet...daar zal straks wel vlug verandering in komen. Ook de 'stickers' die het maar niet wilden doen, kwamen uiteindelijk op de motor terecht. Het bleef een enorm prutswerk met veel 'verlies', maar uiteindelijk staan ze erop! Ik wil jullie de foto's die Birgit gisteren maakte niet onthouden.

Bij het kuisen van de motor heb ik ook de papieren even gecontroleerd. Wat een geluk dat ik dit deed, want ik stelde vast dat de verzekeringspapieren juist verlopen als ik op weg ben. 'k Zal dus morgen nog naar de verzekering mogen bellen om te vragen die papieren op voorhand op te sturen, zodanig dat we met een geldig verzekeringspapier op baan zijn!
Zijn we nu klaar voor het vertrek? Zo goed als. Blijven nog een paar kleinigheden, waar ik in de volgende weken hoop tijd voor te vinden, maar het zijn kleinigheden. Indien men zou zeggen: morgen vertrek je. Dan zou ik het kunnen. Alles staat of ligt klaar. Nu nog juist voor alles een plaats vinden en dan zijn we weg.
una buena semana a todos!

Kilometertraining...

Gisteren was het dan zo ver. Eindelijk tijd gehad om de motor en mezelf wat beter te leren kennen. Het was na de 'Nationale Pelrgimszegen' de eerste grote tocht met deze motor. Maar toen, de Nationale Pelgrimszegen dus,  was het nogal recht en erg veel autostrade. Gisteren was het dus duidelijk anders. De hoofdbedoeling was: hoe legt de motor zich in de bochten, hoeveel gas kan ik geven in bochten en op losliggende keitjes, even oefenen op 'onverhard' en hoelang doe je eigenlijk over 360 kilometer zonder autostrade, maar aan de normale toegelaten snelheid....
Een hele hoop vragen dus, die een antwoord dienden te krijgen tussen 13 en 18 uur (Dat is dus ook dadelijk het antwoord op de vraag: hoeveel kilometers doe je aan een normale snelheid: antwoord ongeveer 400 in een uur of vijf). Doel van de route: de weg. Via Brugge, oude baan naar Oostende, Gistel, Veurne, Adinkerke, Gravelines, naar de Witte en de Grijze 'Cap', en dan terug via Bergues, Diksmuide, Torhout, Gistel naar Brugge. Voldoende kleine baantjes, bochten (die soms raar uit de hoek kunnen komen). Als trainingskamp mocht het tellen. Trouwens ook het weer. Was het hier in België dertien graden, aan Cap-Blanc-Nez was het er daar nog 8 en de mist kroop zo de zee uit. Kwestie van weer eens half verkleumd thuis te komen. Ik hoop in ieder geval dat de temperaturen de komende weken echt wat beter hun best gaan doen. Dertien graden is te doen, maar alles wat onder de 10 hangt vergt wel enorm veel van de fysiek.
Goed, bochten dus. Was wel even wennen. Er zit dus wel een enorm verschil op een 250cc in vergelijking met een 400cc. Ook het verbruik is iets hoger met de bakken eraan. Straks zijn ze dan ook nog geladen. Dat betekent dat een realistische autonomie iets van een 250 kilometer is. Met andere woorden, wat we dus ook ingeschat hadden. Het aangename was de heuvels op en de heuvels af. Een 400cc laat je dit zonder problemen doen. Bij de vorige motor was dat al wat meer 'gas op voorhand' en dan hopen dat je effectief ook bovenkomt. Dus dat zit wel snor.
De oplossing voor de spiegel is ook echt gelukt. Het kleine opzetstukje laat me inderdaad zien wat ik anders niet kon zien en naar veiligheid toe is dit dus een enorm pluspunt. Ik moet wel zorgen dat ik een sleutel meeheb om die dingen af en toe vast te zetten, want soms durven ze loskomen.
Ook vestimentair hadden we nog twee opnmerkingen: ten eerste ik heb warmere kousen nodig! Dat wordt dus een werkje van vandaag. Ten tweede, door een warmer 'bufje' te kopen, kan de jas bovenaan niet zo goed meer dicht. We moeten dus een stukje velcro kopen. Maar al bij al weten we nu zeker: het wel zal lukken. Het zelfvertrouwen dus massaal de hoogte in.
Tot morgen, voor de laatste dagelijkse verslaggeving. Dan schakelen we weer over op zaterdag- en woensdagnieuws.

España culinarias - cuatro

Doodgaan van de honger, het zal er zo te zien wel niet inzitten, zeker. Ook in Santiago zelf, val je zo te zien over de restaurantjes. Trouwens het hotel waar ik verblijf schijnt gerenomeerd te zijn voor de bereiding van vis. Ook tijdens de terugweg passeren we trouwens nog wat andere streken:Valladolid en Zaragoza. Alhoewel, door de uitwisselingen, kan ik me bij dat laatste heel goed voorstellen wat het is en waar ik zal eten.
Genoeg over eten nu. Vandaag moeten heel wat losse eindjes afgerond kunnen worden. Wat zijn die kleinigheden dan? Wel, de linkerspiegel van de motor geeft me een te klein beeld en zou vervangen moeten worden door een iets groter exemplaar. De laatste notities in verband met de routes moeten vandaag zeker afgewerkt. De motor moet gekuisd worden, ...  en dan zouden we zo ongeveer klaar moeten zijn.
Gisteren met Birgit ook nog iets gedaan, wat ik in eeuwen niet meer gedaan had: een aquarel gemaakt. Het is de bedoeling dat deze aquarel de voorkaft wordt van het boekje bij de Pelgrimszegen. Vanavond eens luisteren hoever Wouter en Carmino hiermee staan. En aangezien het mooi weer is, als er nog wat tijd is: even de motor op en wat kilometers in de vingers krijgen!

España culinarias - tres

Een derde groot gebied van Spanje waar de Camino doorheen loopt is Galicia. Ook hier weer een ander klimaat en een andere bodemgesteldheid. Galicia doen we aan, eens dat we dorpjes als O Cebreiro, Triacastela, Samos, Sarria, Portomarin en Melida passeren. In tegenstelling tot de vlakten in Catilla y Léon komen we hier weer in een heuvelachtig gebied met naar het schijnt, mistige ochtenden. Men vertelt mij dat de streek er hier meer uitziet als Wales en Ierland.
Het meest gekende gerecht in de streek schijnt de Caldo Gallego te zijn, een Galicische stoofpot. Het is een stoofpotje met bonen, aardappelen, varken en worstjes, ui en look.
Een andere Galicische specialiteit komt van de streek rond Padron, het stadje waar de legende van zegt dat het de plaats is waar Sint-Jacobs lichaam aankwam. Volgens de legende, werd Sint-Jacob in de omgeving van het dorpje begraven in de eerste eeuw. Het graf werd vervolgens op mirakuleuze manier ontdekt door een eremijt in de negende eeuw.

Terwijl we nu toch in het culinaire zitten: Padron is ook nog voor iets anders bekend. En het heeft weer met een monnik te maken. Er zou namelijk een monnik teruggekeerd zijn van 'de nieuwe wereld' met een kleine groene peper: de pimientos de Padron. Het zijn kleine groene pepers, die op z'n geheel de pan in gaan en gebakken worden in olie. Ze worden geserveerd met zeezout.

Galicia is ook de bakermat van vis, die eenvoudig gegrild of gestoomd wordt. Het binnenland ook voor de koeien, die een vrije uitloop hebben. Een ander 'must do' gerecht zal dan ook wel de empenada zijn: deeg gevuld met alles, van gekaramelizeerde ajuinen en rode pepers tot mosselen en konijn.
Op de grens tussen Léon en Galicia zijn ook enkele wijngaarden te vinden. Ze hebben er zelfs een eigen druivensoort; de Mencia-druif. Ze geeft een volrode, robuuste wijn. Het belooft dus zeker niet saai te worden, noch wat betreft de route als wat betreft het eten!
Rico!

Nog exact één maand...

Dag op dag, nog één maand vanaf nu en we vertrekken. Lang is het dus echt niet meer van 9 maart naar 9 april. Trouwens ook nog een erg drukke maand, met volgende week iedere avond een late avond: info-avonden voor de vierdes over de derde graad in onze verschillende campussen. En vrijdag dan de Open Avond en zo te zien zullen we daar een zestigtal mensen op af komen in de loop van de avond. Niet slecht dus. De week daarop Montpellier, ....
Vandaag is het dus aswoensdag en paaszaterdag zijn we al terug! Wat er dit jaar in de vasten niet allemaal te gebeuren staat! Gisteren was het dan ook echt 'vastenavond' in de meest letterlijke zin van het woord. Rudy, Patricia en Dries kwamen langs en aan tafel ging een stuk van de gesprekken dan ook over Santiago, de routes, hotelkeuze, ... Ook de powerpoint voor de 18de heeft even proefgedraaid. Dat is dus in orde.
Gisteren hebben we de reisapotheek in orde gezet, we hebben waterdichte plastiekjes gevonden voor GSM en portefeuille en de gadgets voor de 18de kwamen binnen. Vandaag gaan we ook proberen nog enkele losse eindjes af te werken: nog wat spaanse kaarten afwerken, het kleine rode boekje afwerken (frons, frons,... wat is dat nu weer!), de remindertjes voor de 9de april maken en de motorhelm opladen en synchroniseren met de GPS. En natuurlijk, de dagelijkse herhaling van wat Spaanse woordjes. En voor de rest nog wat ontspannen voot het TV-scherm: het is immers Parijs-Nice.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Deze wil ik echt jullie niet onthouden. Ik ben al een paar maanden lid van een Forum op het internet, het Camino de Santiago Forum. Best leuk om te lezen en soms zelfs hilarisch wat betreft de antwoorden: over schoeisel, rugzakken, ...  Hilarisch omdat meestal de ene de andere niet verstaat. Een Koreaan die aan een Afrikaan iets over schoenen uitlegt, het kan o zo grappig zijn.
Maar soms ook gewoon de dingen die men vraagt. Zoals vandaag: moet je Spaans kennen in Spanje?

En dan zijn ze vertrokken. Zoals steeds: de helft die zegt dat je geen Spaans moet kennen, de andere helft die zegt dat je het wel moet kennen. En dan de verhalen, of van die echte Amerikanen, die dan maar vinden dat de Spanjaarden Engels moeten leren. Soms echt hilarisch. Maar het beste vind ik moet nog komen: de moderator grijpt in. En ola, peace of cake:
Hi...er, Ola'

I found that there were a few key phrases to know and when you see them you can undoubtedly understand what they are saying:
Greetings:
buenos días
buenas tardes
buenas noches
Food:
Jamón y queso bocadillo, por favor
Gran ensalada
Pizza
Drink:
vino tinto
vino blanco
Dos Cerveza grande
aqua
un té
Un café
Questions/directions
Dónde está el baño
Donde es el albergue
Dónde está el albergue municipal
Dónde está el camino
Dónde está la oficina de correos
Dónde está el hospital/Amblatoria
Dónde está la farmacia


Never forget...gracias...it goes a long Way

Het leven kan toch simpel zijn niet?

España culinarias - dos

Op deze fles kan je mooi toepassen al wat we de laatste dagen over wijn vertelden. De staf op het etiket verwijst naar de Camino.

Hadden we het gisteren nog over het culinaire aspect van de Rioja, dan willen we het vandaag even hebben over Castilla y Léon. Gedaan met de wijngaarden en de heuvels. Hier vinden we de open wijdse vlakten , die men de meseta noemt. Ongelofelijk vlak als je de foto's bekijkt. Deze vlakte doorkruisen we straks als we de weg volgen van San Juan de Ortgea, Burgos, Fromista, Carrion de los Condes, Sahagun, Léon (dag 7), Astorga, Villafranca del Bierzo en Ponferrada (dag 8). De Camino passeert hier door de graanschuur van Frankrijk. Ik ben echt benieuwd hoe de streek er binnen een kleine maand zal uitzien. Hier en daar schijnen er ook kleine wijngaarden te zijn, we zien wel. De wijnen die er te vinden zijn, zijn dan wel robuust van karakter en liggen meestal zuidelijk van de Camino rond de Duero. De 'denominacion' van deze wijnen klinken ook wel bij de meeste mensen bekend in de oren: Ribera del Duero, Rueda, Toro en Cigales. De enigste appellatie die werkelijk op de camino ligt is El Bierzo. Zegt het je niets? Wel, het is deze wijn die ook zal geschonken worden op de 'Open Avond'.
In deze streek wordt naar het schijnt ook heel wat elexir gemaakt. Maar dat is niks voor mij!
Wat vlees betreft, zou dit de streek van het schapenvlees moeten zijn en de specialiteit: de stoofpotjes (cocidos, een woord om te onthouden).
En ook nu weer: hasta manana!

España culinarias - uno

Gisteren waren we even blijven stilstaan bij Navarra. Vandaag belichten we even een nog meer uitgesproken culiniare streek, de Rioja.  De grens tussen Navarra en Rioja steken we over op dag 6, net voor Logrono. De streek krijgt een andere kleur: de kleur van de wijn. Ook de camino slingert zich vanaf hier tussen de wijngaarden. Het belooft een mooi zicht te worden, de uit de winterslaap ontwakende wijngaarden te zien. De belangrijkste ingrediënten, wanneer je de boeken mag geloven, voor de gerechten hier zijn de pepers, de paddestoelen en natuurlijk de Rioja-wijnen.

De rode Rioja wijnen zijn meestal gemaakt van Tempranillo, Granacha en Mazuelo druiven. De witte Rioja wordt meestal gemaakt van Viura, Malvasia en Grenacha Blanca druiven. De Rioja wijngebieden worden onderverdeeld in drie gebieden: de Rioja Alta, de Rioja Baja en de Rioja Alavesa.

Dat laatste hoort eigenlijk bij het Baskenland, maar vanuit het oogpunt van de wijn gezien, is en blijft het een Rioja-streek. Deze drie streken hebben een verschillende bodemgesteldheid en ook de condities waarin de druiven groeien verschillen. De Camino passeert door delen van de Rioja Baja (van Viana tot Logrogno), de Rioja Alta (van Logrogno tot Santo Domingo de la Calzada). Hier een glas tinto vragen en je hebt de Rioja van de plaatselijke wijngaarden in je handen.
Maar ook in de Rioja heb je dan nog verschillen, die te maken hebben met het ouder worden van de druif en niet zozeer met de samenstelling van de wijnen: Crianza, reserva of Gran reserva.

We spreken van Crianza als de wijn op z'n minst twee jaar oud is en in die twee jaar 12 maanden op eiken vaten gelegen heeft. Witte en rozé Crianza's hebben 6 maanden op eiken vaten gelegen. Reserva en Gran Reserva zijn dan weer een stapje verder op de ladder van het ouderworden. De Reservawijnen zijn op z'n minst drie jaar oud en hebben 12 maanden op eiken vat gelegen. De witte Reserva's zijn minimaal twee jaar oud en hebben zes maanden op eiken vat gelegen.
De Gran Reserva hebben twee jaar op eiken vaten gerijpt en dan nog eens drie jaar in de fles. De witte moeten vier jaar oud zijn en zes maanden op eiken vat gelegen hebben. De prijs kan je in evenredigheid rekenen.

Het is een streek waar we nu al naartoe uitkijken! Morgen duiken we verder het culiniare in!

Si Dios no fuere Dios....

Zo schrijft Cees Noteboom ergens in het boek 'De omweg naar Santiago': Si Dios non fuere Dios, seria Rey de las Espanas, y elde Francia su cocerino. Als God God niet zou zijn, dan was hij koning van Spanje en die van Frankrijk was zijn kok.
Hier en daar zijn er al die eens voorzichtig gepolst hebben of ik dan werkelijk niks ging zeggen over 'het eten' en 'de drank' in Spanje? Wie mij kent, weet dat dit onmogelijk zou zijn. Inderdaad Moleskin 2, het receptenschriftje ligt klaar om mee te gaan en natuurlijk hoop ik daar verschillende nieuwe smaken en recepturen te kunnen in opschrijven. Ook dat is pelgrimeren. Op pad gaan door de cultuur en de gewoontes van de streken waardoor je trekt. Kan ook moeilijk anders: ik kan me onmogelijk voorstellen dat ik op de motor ook nog wat eten zou meenemen. Klinkt trouwens echt belachelijk, wetende dat je door Frankrijk en Spanje trekt. Zelfs in de oudste geschriften over de pelgrims staat het al: een pelgrim zonder wijn is geen pelgrim. Trouwens heeft het klooster van Irache (voor Logrogno, dag 6), geen rijkelijk vloeiende wijnfontein?
In Spanje trekken we inderdaad door heel wat verschillende gebieden met hun eigen smaak. Zo trekken we door Navarra, Rioja, Castilla y Léon, Galicia. Rond elk deed ik ene klein beetje opzoekingswerk, zodat ik weet wat ik kan (en mag) verwachten. Ik wil het jullie niet onthouden. De komende dagen (ja, ja, dus deze week bijna dagelijks blog-nieuws!!!!!)

Navarra
De eerste streek in Spanje waar m'n pelgrimstocht doorheen trekt is Navarra: Roncevalles, Pamplona, Puente la Reina, Irache (jaja, met de fontein), Torres del Rio, ... Wie de routes, net als ik wat uitgevlooid heeft (via beelden, google earth, ..) zal ook al wel gezien hebben dat het een streek is die gaat van bergpassen, over glooiende vlaktes met wijngaarden en graanvelden. Navarra is een mengeling van Baskische invloeden en Franse invloeden. Naar het schijnt zou forel hier een specialiteit zijn, die men graag klaarmaakt met Jamon Serrano. Baskisch betekent ook dat de pepers hier goed vertegenwoordigd zijn.
Spreekt vanzelf dat dit ook een echte wijnstreek is. We zullen wijngaarden doorkruisen waar sraks de Tempranillo, Granacha, Graciano, Mazuelo, Merlot en Cabernet Sauvignon druiven groeien waaruit hun rode wijnen zijn gemaakt. Voor de witte wijnen groeien hier de Viura, Granacha Blanca en de Chardonnay. Het schijnt zelfs dat rond Puenta la Reina een heel speciale wijn te vinden is, met een uitzonderlijke smaak: Vina Orvalaiz. We zullen moeten maken dat we die ergens op de kop kunnen tikken om 's avonds even te proeven.Want voor de rest zal het anders tijdens de dag toch wel alcoholvrij moeten zijn. We rijden immers.... Maar een slokje van de fontein in de Cistercienzerabdij in Irache moet kunnen: het behoort immers tot een eeuwenoude traditie en dat mag je niet breken!
Morgen hebben we het over Rioja.
Hasta manana!

Voel je uitgenodigd....

Toch nog even herinneren: 18 maart van 19 uur, 'Open Avond ' in het Parochiaal Centrum 'De Koepel', in de Gerard Davidstraat 35 te Brugge. Reeds een 50-tal mensen reageerden en komen die avond langs. Maar er is nog meer plaats natuurlijk. Voor wie het vergat van een seintje te geven, toch wel even deze oproep, want we hadden graag de 'versnapperingen' en de drank besteld. Seintje geven kan op fverplancke@live.be of via m'n GSM, tamtam, postduif, ....

Op de Open Avond:

• alle boeken die we in de voorbereiding gebruikten
• de motor
• de roadboeken (de grote versie en de kleine)
• doorlopende powerpoint over de routes en de blog tijdens de veertien dagen 'op weg zijn'
• cava uit Capmany (daar passeren we tijdens de terugtocht op weg naar Elne)
• rode wijn uit Villafranca del Bierzo (passeer ik dag 8)
• het stempelboekje, de geloofsbrief
• de brieven van Mgr. De Kesel en Mgr. Bonny 
• het technisch materiaal dat meegaat
• de GPS
• het tablet
• De moleskin
• met alles wat ik wil doen, gelezen heb rond, ...
• het gerechtenboekje
• de beide stenen
• Piedra de Esperanza (waarop je zelf intenties kan meegeven)
• Piedra de la Confianza
• tijd om veel te praten en te vragen
• de uitnodiging voor de 9de: pelgrimszegen
• .....
• een presentje voor wie weggaat ...

Langzaam tikt de klok...

de tijd heeft niet de neiging van stil te blijven staan. Ik had dat idee al toen ik vorige week Wouter les zag geven. Wat gaat de tijd snel. Het is alsof hij gisteren geboren werd. Maar tegenhouden kan je ze niet, de tijd, alsof ze vloeibaar is en vluchtig. Zou het dat zijn wat Dali wilde uitbeelden toen hij dit schilderde? Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat ook de resterende dagen voor het vertrek stilletjes aan het wegtikken, wegsmelten zijn.

De lijstjes met wat nog moet gedaan worden, schijnen echter niet echt te verminderen. 't Is te zeggen, bovenaan raakt meer en meer doorschrapt, maar onderaan hebben ze de neiging met eenzelfde snelheid aan te groeien. En er komen ook lijstjes bij. Zo zijn we begonnen met de lijstjes van wat er zeker mee moet. En soms resulteert dat dus ook in extra aankopen. Slaapzakje (je weet maar nooit - en in Saint-Jean-Pied-de-Port heb ik het zeker nodig). Dus maar even naar AS Adventure om iets te vinden dat aan volgende kwaliteiten voldoet: warm - ik moet erin kunnen - niet duur - en vooral licht - weinig plaats innemend. En gevonden? Jawel, voor een meer dan schappelijk prijsje eentje van Millet (klinkt al goed, of klinkt het te Jambers?). Modelletje van vorig jaar, showroommodelletje, voor mijn formaat en maar 650 gram en te gebruiken tot -12°. En dat voor de ronde som van 41 euro (1/3de van de prijs dus). Fijn meegenomen. De kleur mag je echter niet naar kijken. Het is absoluut niet esthetisch en daarom verkocht het waarschijnlijk ook niet: modderbruin. Maar als je je ogen toe doet, zie je dat niet!

Aangezien ik niet van plan ben altijd op restaurant te eten, maar 's middags wel iets in een potje wil warmen: een potje, tas, vork en mes. Dit setje van 13 euro (185 gram) mag mee met m'n gasbrandertje (en dat heb ik al jaren, sedert de uitzendingen van Michel Henrickx over de 'maria Van Dam'. Wie ons goed kent, zal het wel weten: 'que le feu continue'. Voor de rest nog wat wondverzorger en 'handwarmers' (dat uitleggen is te moeilijk >>> zie 'open Avond'). Ondertussen zijn we ook technisch voorzien. Het Dell Tablet is binnen (bedankt sponsors). Inderdaad, het is zoals jullie vertelden: lost alle gebreken van de I-Pad op.

En ik moet zeggen het tikt voortreffelijk. En mits de magische draai aan het scherm, wordt het inderdaad een Tablet. Maar nu zitten er tenminste treffelijke usb-poorten aan.

Ook het gebruiksgemak van het tikken, mag duidelijk vermeld worden en wat betreft het gewicht: het moet duidelijk niet onderdoen voor de I-Pad. En standaard afgewerkt met en stootrand. Kortom de travelmate is duidelijk: het Tabletje gaat mee.

Ondertussen staan al de shortcuts ook op het tabletje geïnstalleerd: Flickr, de Blog zelf, twitter, ...  Ook alle data die ondertussen op verschillende dragers stonden zijn nu naar hier overgebracht. Het toestelletje is dus klaar om mee te gaan.

Ondertussen ben ik ook gestopt met het lezen van boeken die over Santiago gaan. Her en der heb ik uit al die boeken zinnetjes genoteerd, of zaken die ik wel eens in 'levende lijve' wil zien op de tocht. Ik ben er zeker van dat deze stukken tekst hier en daar in de blog zullen opduiken. Maar ook dat is nu gedaan, tijd om de laatste planning zelf te maken. Ook de verkoop van de schriftjes voor het kinderkankerfonds loopt naar haar einde. Alhoewel, de laatste 15 blijken dus wel de hardste om te verkopen. Maar we zijn er bijna: met de gereserveerde weggenomen schieten er nog 15 over. Wie er dus nog wil, contacteer me gerust fverplancke@live.be en we leggen er eentje of meerdere aan de kant: zolang de voorraad strekt.

Ook liggen er nog enkele papieren uitnodigingen voor de 18de maart en deze moeten de komende dagen dringend de deur uit. En dan is de krokusvakantie begonnen. Hopelijk begint het weer het ook te beseffen, want eigenlijk zou ik het wel wat mooier willen hebben.

Nog een veertiental dagen blijft het ritme van publiceren op de blog de woensdag en de zaterdag. Dan komt daar wijziging in: in de blog zelf, die iets van model zal veranderen (meer nieuws daarover later) en ook in de frequentie. Vanaf dan dagelijks!

Adios!