Parabel. Onder die titel is op de onderzijde van de trap van de Hotelschool in Koksijde een tekst geschreven.
Eerst hebben we
normen en waarden geleerd
daarna bespot en bekritiseerd
zonder normen geleefd
om nu één norm te leren
hoe je zonder
waarden
niet kunt leven
Toen ik die zin gisteren las, dacht ik: hoe waar... En hoeveel leerlingen die hier passeren zullen nu ook even stilstaan bij de inhoud ervan? Of zullen, aangezien jonge mensen dikwijls in zin drie schijnen vast te hangen, pas later beseffen dat ze uiteindelijk bij de laatste drie zinnen zijn aanbeland.
Krant. Komt Wouter gisteravond binnen van de werving met de KSA. Want terwijl ik op de motor naar Santiago tuf, gaan ook weer heel veel jongeren uit jeugdbewegingen op pad: het is de JOEPIE. Je weet wel, met z'n allen, uit verschillende provincies op zoek en op stap naar stad X. Wouter dus ook, voor de laatste maal, maar eerst moest hij nog ronselen: kijken wie er mee gaat. En wat brengt hij mee? Een stuk (enkele bladen) uit de Standaard (dank je wel Vaes-jes) over 'Bonjour je suis un pèlerin Belge'. Jawel, over Arnout Hauben uit 'Man bijt Hond'. Leuk artikel. Voor wie dacht dat de tocht in één keer gefilmd was: mis poes. Telkens in stukjes van veertien dagen. Hij moet nu trouwens nog terug voor de laatste zes dagen van de tocht.
En met welke zin, welk citaat uit het boek van Cees Nooteboom 'De Omweg naar Santiago' eindigt de tekst? Jawel, waarschijnlijk met de mooiste zin uit het boek (we hebben het maanden geleden hier al op de blog geplaatst - en dus warme omroep om ook het boek te gaan lezen):
Het is niet te bewijzen
en toch geloof ik het:
op sommige plaatsen in de wereld
wordt je aankomst of vertrek
op geheimzinnige wijze vermeerderd
door de emoties van al diegenen
die daar eerder zijn vertrokken of aangekomen.
De Post. En morgen hebben we het over wat hieronder staat. Het kwam zojuist mee met de post uit Gent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten